स प्रहस्येति । किमर्थमेतौ मयि शरवर्ष कुरुतः ? अहं तु शरावध्यः इत्युच्यमानावपीत्यतिहासः । ते बाणा इति । रामलक्ष्मण- विसृष्टाः कायान्निष्पेतुरिति-मुखद्वारा कायं प्रविश्य भित्त्वा काया- निष्पेतुरित्यर्थः । आशु - शीघ्रं गच्छन्तीति तथा ॥ १६ ॥
प्राणान् संरोध्य-धृत्वा । अतिदुःख प्राप्तोऽगीति शेषः ॥ १७ ॥
तच्छूलं वज्रसङ्काशं गगने ज्वलनोपमम् ।
द्वाभ्यां शराभ्यां चिच्छेद रामः शस्त्रभृतां वरः ॥ १८ ॥
तच्छूलमिति-करस्थदशायामेवेति शेषः ॥ १८ ॥
तद्रामविशिखच्छिन्नं शूलं तस्य कराद्भुवि ।
पपताशनिना च्छिन्नं मेरोरिव शिलातलम् ।। १९ ।।
अशनिः–दम्भोलिः ।। १९ ॥
तौ [४] खड्गौ क्षिप्रमुद्यम्य कृष्णसर्पोपमौ शुभौ ।
तूर्णमापततस्तस्य तदा प्रहरतां बलात् ।। २० ।।
प्रहरतां - प्राहरतामिति यावत् ॥ २० ॥
स वध्यमानः सुभृशं [५]भुजाभ्यां परिगृह्य तौ ।
अग्रकम्प्यौ नरव्याघ्रौ रौद्रः प्रस्थातुमैच्छत ॥ २१ ॥
भुजाभ्यां परिगृह्येति — एकैकेन एकैकमिति यावत् ॥ २१ ॥
