आशाकृतां – आशा - आशनं - प्राशनं, आशा-तद्विषयिण्याशा,
तया कृतां; तन्त्रावृत्त्यादेरन्यतम एषितव्यः ; बुभुक्षाकृतामिति यावत् ॥
नूनं न तपसो वाऽस्ति फलयोगः श्रुतस्य वा ।
पिता यन्मां न जानाति शयानं पतितं भुवि ॥ ४२ ॥
तपसः श्रुतस्य वेति । मामकस्येति शेषः, पित्र्यस्य चेत्यप्यविरोधः ॥
अशक्तिरपरिक्रम इति । वृद्धान्धत्वादित्याशयः । वातादिना भिद्यमानं नग-वृक्षमित्यर्थः ॥ ४३ ॥
पितुस्त्वमेव मे गत्वा शीघ्रमाचक्ष्व, राघव !
न त्वामनुदहेत् क्रुद्धः वनं वह्निरिवैधितः ॥ ४४ ॥
एघितः-वर्धितः ॥ ४४ ॥
इयमेकपदी, राजन् ! यतो मे पितुराश्रमः ।
तं प्रसादय गत्वा त्वं न त्वां [३] संकुपितः शपेत् ॥ ४५ ॥
इयमित्यादि । यया एकपद्या मे पितुराश्रमः प्राप्यते, सेयमेकपदी - सूक्ष्ममार्गः, 'सरणिः पद्धतिः पद्या वर्तन्येकपदीति च’ ; तथा गत्वा तं प्रसादय, यथा चेत् त्वां न संकुपितः शेपेत् ॥
विशल्यं कुरु मां, राजन् ! मर्म मे निशितः शरः ।
रुणद्धि, मृदु सोत्सेधं तीरमम्बुरयो यथा ॥ ४६॥
