नवमः सर्गः
ततः सन्ध्यामयूखेन रञ्जितं पश्चिमाम्बरम् ।
पुण्डरीकानुरागेण मच्चित्तमिव कातरम् ॥ १ ॥
विसृत्वरेण तमसा वेष्टित भुवनत्रयम् ।
पुण्डरीकवियोगेन शून्ये चित्तमिवात्मनः ।। २ ॥
अकुरत्तारनिवहा सन्ध्या रागवती बभौ ।
पुण्डरीकानुसन्धानान्मूर्तिरुपुलकेव मे ॥ ३ ॥
पुण्डरीकवियुक्ताया हृत्पद्मन समं मम ।
पझिन्या भानुभिनयाः पद्माः समकुचन्निशि ॥ ४ ॥
पुण्डरीकस्य विरहाद्रेव तनुर्मम ।
ऐन्द्री गर्भितशीतांशुः अश्वतत शनैर्हरित् ।। ५ ।।
व्याकीर्णतिमिरं रेजे प्रच्य मूलं विपाण्डरम् ।
विप्रेषितपतेर्नार्या लम्बालकमिवाननम् ॥ ६ ॥
तमःप्ररोहक्लुषा लेभे माधवती हरित् ।
पर्याविलप्रवाहेव प्रसादं सुरनिम्नगा ।। ७ ।।
यामिनीसागरस्येव वेलापुलिनशालिनी ।
चन्द्रिकाधक्य काष्ठा चकाशे शतमन्यवी ।। ८ ।।
प्रभामण्डलमध्यस्थं प्रादुरासेन्दुमण्डलम् ।
जटावलयसंवीतं पुण्डरीकमुखे यश्च ॥ ९ ॥
रोचिषा रजनी भर्तुः द्यौः प्रसादं समानशे ।
कपिञ्जलस्य वचसा कलुषेव मतिर्मम ॥ १० ॥
