|
मुनिरेष यदभ्ययाद्वराह मुखरज्यालतिको जवाजिघासु । |
तत कुपितोऽपि कुरुप्रवीरस्तप शान्ततया नातिपरुषमे[४]वमुवाच ।
कलकलै शब्दै परित आकुले व्याकुले सति नियमात् निवृत्य समाधि विरम्य। ‘जुगुसाविराम-' इत्यादिना पञ्चमी । शरा आसतेऽत्रेति शरास चाप जगृहे । गृहीतवान् । आर्तत्राणस्य तपसोऽयुत्तमत्वादिति भाव ॥ ७३ ॥
मुनिरिति । एन वराह हन्तुमिच्छु जिघासु अत एव मुखरा शब्दाय माप् ज्या गुणो लतिकेव यस्य तथोक्त् एष मुनि अर्जुन यदा जवात् अम्य यात् वराहाभिमुखमागतवान् । तदैव धनु सशरमाकृष्य अनुयायिना सहच राणा वर्गै वृन्दै सह अभिधावन् वराहमनुद्रवन् सन् शबर कपटफिरात ददृशे अलक्ष्यत । मुनिनेति शेष । औपच्छन्दसिकम् ॥ ७४ ॥
मा मुञ्चेति । हे जाल्म असमीक्ष्यकारिन्, मया अनुद्रुते अनुवाविते अस्मिन् वराहे बाण मा मुञ्च । अपेहि अन्यतो गच्छ । इत्युक्तप्रकार किरातनेतु कपटशबरनायकस्य वच मनस लक्ष्य विषय न कुर्वन् अकुर्वाण सन् । ननर्थस्य नशब्दस्य सुप्सुपेति समास । सोऽर्जुन वराह अस्त्रस्य बाणस्य लक्ष्य शरव्य चकार ॥ ७५ ॥
शिलीमुखाभ्थामिति । युगपत् एफदा फिटे वराहस्य तनौ शरीरे । ‘कोल पोत्री किरि किटि’ इत्यमर । समुज्झिताभ्या प्रयुक्ताभ्या शिवसव्यसाचिनो किरातार्जुनयो शिलीमुखाम्या वाणाभ्या आयु सहोदराभ्या भ्रातृभ्या पैतृक पित्र्य बनमिव सम यथा तथा विभज्य विभाग कृत्वा क्षणात् अनुज्यत भुक्तम् । भुजे कमणि लुड्। वशस्थम् ॥ ७६ ॥
तत इति । तत वराहववानन्तर शिवेन बाणप्रयोगाद्धेतो इति वा कुपितोऽपि कुरुप्रवीर अर्जुन तपसा शान्ततया शमप्रवानत्वेन हेतुना नातिपरुष ईषत्कूर यथा तथा एव वक्ष्यमाणप्रकारेण उचाच ॥
