|
येनासि तत्र जतुवेश्मनि दीप्यमाने |
आर्य जयंधर ! त्वया सद्देवसकाशं गन्तव्यम् । वक्तव्यश्च तत्रभवान्माद्रेयः पाण्डवकुलबृहस्पतिः कनीयानस्माकं सकलकुरुकुलकमलाकरवडवानलो युधिष्ठिरः परलोकमभिप्रस्थितः प्रियमनुजमप्रतिकूलं सततमाशंसनीयमसंमूढं व्यसनेऽभ्युदये च भवन्तमविरलमालिंग्य शिरसि चाघ्रायेदं प्रार्थयते ।
|
मम हि वयसा दूरेणाल्पः श्रुतेन समो भवा- |
अपि च । बाल्ये संवर्धितस्य नित्यमभिमानिनोऽश्मसदृशहृदयसारस्य नकुलस्यापि ममाज्ञाया वचने स्थातव्यम् । तदुच्यतां नकुलः । नानुगन्तव्यास्मत्पदवी । त्वया हि वत्स !
|
विस्मृत्यास्मान् श्रुतविशदया प्रज्ञया सानुजेन |
गच्छ जयंधर ! अस्मच्छरीरस्पृष्टिकया शापितोऽसि भवताऽकालहीनमिदमवश्यमावेदनीयम् ।
द्रौपदी--हला बुद्धिमदिए ! भणाहि मह वअणेण पिअसहीं सुभद्दम्–-'अज्ज वच्छाए उत्तराए चोत्थो मासो पडिवण्णस गब्भस्स । ता एदं कुलस्स पडिठ्ठावअं सावहाणं रक्ख त्ति । कदा वि इदो परलोअगदस्स ससुरउलस्स अम्हाणं वि सलिलबिन्दुदो हविस्सदि' त्ति । ( हलाबुद्धिमतिके ! भण मम वचनेन प्रियसखीं सुभद्रां-- अद्य वत्साया उत्तरायाश्चतुर्थो मासः प्रतिपन्नस्य गर्भस्य । तदेनं कुलस्य प्रतिष्ठापकं सावधानं रक्षेति । कदापीतः परलोकगतस्य श्वशुरकुलस्यास्माकमपि सलिलबिन्दुदो भविष्यति' इति । )
युधिष्ठिरः--( सास्रम् ।) भोः कष्टम् ।
