द्रौपदी--हञ्जे ! किं मं अलीअवअणेहिं आसासेसि ? । ( हञ्जे ! किं मामलीकवचनैराश्वासयसि ? ।)
युधिष्ठिरः--जयंधर ! किं कथयसि ! नायमनुजद्वेषी दुर्योधनहतकः ? ।
भीमसेनः--देव अजातशत्रो ! कुतोऽद्यापि दुर्योधनहतकः ? । मया हि तस्य दुरात्मनः
|
भूमौ क्षिप्तं शरीरं निहितमिदमसृक्चन्दनाभं निजाङ्गे |
( युधिष्ठिरः स्वैरं मुक्त्वा भीममवलोकयन्नश्रूणि प्रमार्जयति । )
भीमसेनः--( पादयोः पतित्वा । ) जयत्वार्यः ।
युधिष्ठिरः--वत्स ! बाष्पजलान्तरितनयनत्वान्न पश्यामि ते मुखचन्द्रम् । कथय कच्चिज्जीवति भवान्समं किरीटिना ? ।
भीमसेनः--निहतसकलरिपुपक्षे त्वयि नराधिपे जीवति भीमोऽर्जुनश्च ।
युधिष्ठिरः--( पुनर्गाडमालिङ्ग्य । ) तात भीम !
|
रिपोरास्तां तावन्निधनमिदमाख्याहि शतशः |
भीमसेनः--आर्य ! सोऽहम् ।
युधिष्ठिरः--
|
जरासंधस्योरःसरसि रुधिरासारसलिले |
भीमसेनः--आर्य ! स एवाहम् । मुञ्चतु मामार्थः क्षणमेकम् ।
युधिष्ठिरः--किमपरमवशिष्टम् ?
भीमसेनः--सुमहदवशिष्टम् । संयमयामि तावदनेन सुयोधनशोणितोक्षितेन पाणिना पाञ्चाल्या दुःशासनावकृष्टं केशहस्तम् ।
युधिष्ठिरः--गच्छतु भवान् । अनुभवतु तपस्विनी वेणीसंहारम् ।
