ऊर्वोर्मन्देऽपि याते पृथुजघनभराद्वेपथुर्वर्धतेऽस्या । |
( सर्वे उपविशन्ति ।)
राजा--तत्किमित्यनास्तीर्णं कठिनशिलातलमध्यास्ते देवी ? ।
लोलांशुकस्य पवनाकुलितांशुकान्तं |
( प्रविश्य पटाक्षेपेण संभ्रान्तः । )
कञ्चुकी--देव ! भग्नं भग्नम् ।
( सर्वे सातङ्कं पश्यन्ति ।)
राजा-- केन ?
कञ्चुकी-- भीमेन ।
राजा-- कस्य ?
कञ्चुकी-- भवतः ।
राजा-–आः किं ! प्रलपसि ?
भानुमती:--अज्ज ! किं अणिट्ठं मन्तेसि ।( आर्य ! किमनिष्टं मन्त्रयसे ।)
राजा--धिक्प्रलापिन् ! वृद्धापसद ! कोऽयमद्य ते व्यामोहः ।
कञ्चुकी-- देव ! न खलु कश्चिद्व्यामोहः । सत्यमेव ब्रवीमि ।
भग्नं भीमेन भवतो मरुता रथकेतनम् । |
राजा-- बलवत्समीरणवेगात्कम्पिते भुवने भग्नः स्यन्दनकेतुः । तत्किमित्युद्धतं प्रलपसि भग्नं भग्नमिति ? ।
कञ्चुकी--देव ! न किंचित् । किं तु शमनार्थमस्यानिमित्तस्य विज्ञापयितव्यो देव इति स्वामिभक्तिर्मां मुखरयति ।