|
ताते गुरौ द्विजवरे मम भाग्यदोषा- |
सूतः--कुमार ! एष ते मातुलः शारद्वतः पार्श्वे तिष्ठति ।
अश्वत्थामा--( पार्श्वे विलोक्य । सबाष्पम् ।) मातुल !
|
गतो येनाद्य त्वं सह रणभुवं सैन्यपतिना |
कृपः--वत्स ! परिगतपरिगन्तव्य एव भवान् । तदलमत्यन्तशोकावेगेन ।
अश्वत्थामा--मातुल ! परित्यक्तमेव मया परिदेवितम् । एषोऽहं सुतवत्सलं तातमेवानुगच्छामि ।
कृपः--वत्स ! अनुपपन्नमीदृशं व्यवसितं भवद्विधानाम् ।
सूतः कुमार ! अलमतिसाहसेन ।
अश्वत्थामा--आर्य शारद्वत !
|
मद्वियोगभयात्तात: परलोकमितो गतः । |
कृपः-- वत्स ! यावदयं संसारस्तावत्प्रसिद्धैवेयं लोकयात्रा यत्पुत्रैः पितरो लोकद्वयेऽप्यनुवर्तनीया इति । पश्य ।
|
निवापाञ्जलिदानेन केतनैः श्राद्धकर्मभिः । |
सूतः-- आयुष्मन् ! यथैव मातुलस्ते शारद्वतः कथयति तत्तथा ।
अश्वत्थामा--आर्य ! सत्यमेवेदम् । किं त्वतिदुर्वहत्वाच्छोकभारस्य न शक्नोमि तातविरहितः क्षणमपि प्राणान्धारायितुम् । तद्गच्छामि तमेवोद्देशं यत्र तथाविधमपि पितरं द्रक्ष्यामि । ( उत्तिष्ठन्खड्गमालोक्य । विचिन्त्य ।) कृतमद्यापि शस्त्रग्रहणविडम्बनया । भगवन् शस्त्र!
