|
तव भुजबलदर्पध्मायमानस्य वामः |
( इति तथा कर्तुमुत्तिष्ठति ।)
कृपदुर्योधनौ-- गुरुपुत्र ! मर्षय मर्षय । ( इति निवारयतः । )
( अश्वत्थामा चरणप्रहारं नाटयति ।)
कर्णः-- ( सक्रोधमुत्थाय । खड्गमाकृष्य । ) अरे दुरात्मन्! ब्रह्मबन्धो! आत्मश्लाघिन्!
|
जात्या काममवध्योऽसि चरणं त्विदमुद्धृतम् । |
अश्वत्थामा-- अरे मृढ ! जात्या चेदवध्योऽहम्, इयं सा जाति: परित्यक्ता । ( इति यज्ञोपवीतं छिनत्ति । पुनश्च सक्रोधम् । )
|
अद्य मिथ्याप्रतिज्ञोऽसौ किरीटी क्रियते मया । |
( उभावपि खड्गमाकृष्यान्योन्यं प्रहर्तुमुद्यतौ । कृपदुर्योधनौ निवारयतः ।)
दुर्योधनः-- आचार्यपुत्र शस्त्रग्रहणेनालम् ।
कृपः-- वत्स! सूतपुत्र! शस्त्रग्रहणेनालम् ।
अश्वत्थामा-- मातुल! मातुल! किं निवारयसि ? । अयमपि तातनिन्दाप्रगल्भः सूतापसदो धृष्टद्युम्नपक्षपात्येव ।
कर्णः-- राजन्! न खल्वहं निवारयितव्यः ।
|
उपेक्षितानां मन्दानां धीरसत्वैरवज्ञया । |
अश्वत्थामा–- राजन्! मुञ्च मुञ्चैनम् । आसादयतु मद्भुजान्तरनिष्पेषसुलभमसूनामवसादनम् । अन्यच्च राजन् ! स्नेहेन वा कार्येण वा यत्त्वमेनं ताताधिक्षेपकारिणं दुरात्मानं मत्तः परिरक्षितुमिच्छसि तदुभयमपि वृथैव ते । पश्य ।
|
पापप्रियस्तव कथं गुणिनः सखाऽयं |
