( ततः प्रविशतो भीमार्जुनौ ।)
भीमः–-भो भोः सुयोधनानुजीविनः ! किमिति संभ्रमादयथातथं चरन्ति भवन्तः ? । अलमावयोः शङ्कया ।
|
कर्ता द्यूतच्छलानां जतुमयशरणोद्दीपनः सोऽभिमानी । |
धृतराष्ट्र--संजय ! दारुणः खलूपक्षेपः पापस्य ।
संजयः–-तात ! कर्मणा कृतनिःशेषविप्रियाः संप्रति वाचा व्यवस्यन्ति ।
दुर्योधनः--सूत ! कथय गत्वोभयोरयं तिष्ठतीति ।
सूतः--यथाज्ञापयति देवः । ( तावुपसृत्य ।)ननु भो वृकोदरार्जुनौ ! एष महाराजस्तातेनाम्बया च सह न्यग्रोधच्छायायामुपविष्टस्तिष्ठति ।
अर्जुनः--आर्य ! प्रसीद । न युक्तं पुत्रशोकोपपीडितौ पितरौ पुनरस्मद्दर्शनेन भृशमुद्वेजयितुम् । तद्गच्छावः ।
भीमः--मुढ ! अनुल्लङ्घनीयः सदाचारः । न युक्तमनभिवाद्य गुरून्गन्तुम् । ( उपसृत्य । ) संजय । पित्रोर्नमस्कृतिं श्रावय । अथवा तिष्ठ । स्वयमेव श्रावयावः ।( इति रथाद्वतरतः )
भीमः--विश्राव्य स्वकर्म नाम च वन्दनीया गुरवः ।
अर्जुनः--( उपगम्य ।) तात ! अम्ब !
|
सकलरिपुजयाशा यत्र बद्धा सुतैस्ते |
भीमः--
|
चूर्णिताशेषकौरव्यः क्षीबो दुःशासनःसृजा । |
