धृतराष्ट्रः--दुरात्मन्वृकोदर ! न खल्विदं भवतैव केवलं सपत्नानामपकृतम् । यावत्क्षत्रं तावत्समरविजयिनो जिता हताश्च वीराः । तत्किमेवं विकत्थनाभिरस्मानुद्वेजयसि ? ।
भीमः--तात ! अलं मन्युना ।
कृष्णा केशेषु कृष्टा तव सदसि वधूः पाण्डवानां नृपैर्यैः |
दुर्योधनः--अरेरे मरुत्तनय! किमेवं वृद्धस्य राज्ञः पुरतो निन्दितव्यमात्मकर्म श्लाघसे । अपि च ।
कृष्टा केशेषु भार्या तव तव च पशोस्तस्य राज्ञस्तयोर्वा |
( भीमः क्रोधं नाटयति । )
अर्जुनः-- आर्य! प्रसीद । किमत्र क्रोधेन ?।
अप्रियाणि करोत्येष वाचा शक्तो न कर्मणा । |
भीमः-- अरेरे भरतकुलकलङ्क !
अत्रैव किं न विशसेयमहं भवन्तं |
अन्यच्च मूढ !
शोकैः स्त्रीवन्नयनसलिलं यत्परित्याजितोऽसि |