"पृष्ठम्:वाग्व्यवहारादर्शः.djvu/७" इत्यस्य संस्करणे भेदः

कुतो लभ्यते । इमांस्तु प्रदेशान् स्थूलोच्चयेन निर्दिशामः -{{bold|न परित्यागमहेंयं मत्सकाशादरिन्दमेति श्रीरामायणे (१।५३।१२)। पृथ्वीराज्यमर्होऽयं नाङ्गराज्यं नरेश्वरेति भारते (आदि० १९।१२)। इन्द्रत्वमर्हो राजाऽयं तपसेत्यनुचिन्त्य वै इति च तत्रैव ( आदिं० ६३|४ ). वृथामरणमर्हस्त्वं वृथाद्य न भविष्यसीति

चं तत्रैव (आदि० १५४/२६) विद्ध्यौशनसि भद्रं ते न स्वामर्होऽस्मि

प्रियकृत्तवेति च तत्रैव ( आदि० ८५।३१ )। अर्हंस्त्वमसि धर्मज्ञ राजसूयं

महाक्रतुम् (सभा० ३३।२३) इति च । तस्मात्प्रवारणं पूर्वमर्हः पार्थो धनञ्जय इति च तत्रैव ( उद्योग० ७।१७ ) । सुधन्वन्न त्वमर्होसि मया सह समासनम् ( ३५।१५) इति च । अर्हस्त्वमसि कल्याणं वार्ष्णेयं शृणु यत्परम् इति च तत्रैव (शां० २१०।१३)। तदा विसर्गमर्हाः स्युरितीदं धातृशासनम् इति च तत्रैव ( शां० २६७।१५ )। लोकानर्हो यानहं तान्विधत्स्वेत्ति तत्रैव ( अनुशा० ७१।१७ )। गtत्रं हि ते लोहितचन्दनार्हं काषायसंश्लेषमनर्हमेतद् इति बुद्धचरिते (१०।२४ ) । न स प्रमाणतामर्हो विवादजननो हि स इति च (१६२।२५)। नैवार्हः पैतृकं रिक्थम् इति च मानवे धर्मशास्त्रे ( ९।१४४)।}}

{{gap}}अस्य व्यवहारस्य व्यभिचारोऽपि दृश्यत आश्चर्यमिव । तथां च मनौ (३।१५०) '''तान् हव्यकव्ययोर्विप्राननर्हान्मनुरब्रवी'''दित्यत्र यथाप्राप्तं षष्ठयाः प्रयोगः।

{{gap}}यद्यप्यन्वयबन्त्यर्थवन्ति च पदानि वाक्यं भवति तथापि तत्रैकेन तिङन्तेन भवितव्यमिति नियम्यते । तच्च तिडन्तं पदं न सर्वत्र श्रूयते, क्वचिद् गम्यते चापि । क्व चेदमनुक्तमपि गंस्यते । क्वास्य परिहारो न केवलं वाक्यदुष्टये न भविष्यत्युपस्कृतये चापीति शिष्टशैलीत एव शक्यमध्यवसातुम् ।