"ब्रह्मपुराणम्/अध्यायः ९५" इत्यस्य संस्करणे भेदः

उभावपि सुतौ नित्यमध्यापयति वै पृथक्।

वैषम्यबुद्ध्या तौ बालौ चिराच्छुक्रोऽब्रवीदिदम्।। ९५.७ ।।

गुरूणां नेदमुचितं वैषम्यं पुत्रशिष्ययोः।। ९५.८ ।।

वैषम्येण च वर्तन्ते मूढाः शिष्येषु देशिकाः।

ततो वाऽन्यत्र गच्छामि भवेत्।

ततो वाऽन्यत्र गच्छामि स्वामिन्पृष्टोऽसि गम्यते।। ९५.११ ।।

अवाप्तविद्यः पितरं गच्छेयं चेत्यचिन्तयत्।। ९५.१२ ।।

तस्मात्कमनुपृच्छेयमुत्कृष्टः को गुरुर्भवेत्।

इति स्मरन्महाप्राज्ञमपृच्छद्वृद्धगौतमम्।। ९५.१३ ।।

त्रयाणामपि लोकानां यो गुरुस्तं व्रजाम्यहम्।। ९५.१४ ।।

क्वाऽऽराधायामि गिरिशमित्युक्तः प्राह गौतमः।। ९५.१५ ।।

ततस्तुष्टो जगन्नाथः स ते विद्यां प्रदास्यति।। ९५.१६ ।।

स्नात्वा भूत्वा शुचिः सम्यक्स्तुतिं चक्रे स बालकः।। ९५.१७ ।।

नाहं जानामि ते किंचित्स्तुतिं कर्तुं नमोऽस्तु ते।। ९५.१८ ।।

परित्यक्तस्य गुरुणा न ममास्ति सुहृत्सखा।

विद्यार्थं हि सुरेशान नाहं वेद्मि भवद्गतिम्।

मां त्वं च कृपया पश्य लोकसाक्षिन्नमोऽस्तु ते।। ९५.२१ ।।

तां विद्यां नाथ याचिष्ये त्वं गुरुर्मम दैवतम्।। ९५.२५ ।।

तां दत्तवान्सुरश्रेष्ठस्तस्मै शुक्राय याचते।। ९५.२६ ।।

इतरा लौकिकी विद्या वैदिकी चान्यगोचरा।