"ऋग्वेदः सूक्तं १.१२२" इत्यस्य संस्करणे भेदः

परप्र वः पान्तं रघुमन्यवो.अन्धोरघुमन्यवोऽन्धो यज्ञं रुद्राय मीळ्हुषे भरद्वमभरध्वम् ।

दिवो अस्तोष्यसुरस्य वीरैरिषुध्येव मरुतो रोदस्योः ॥ ॥१॥

पत्नीव पूर्वहूतिं वाव्र्धध्यावावृधध्या उषासानक्ता पुरुधा विदाने ।

सतरीरस्तरीर्नात्कं नात्कं वयुतंव्युतं वसाना सूर्यस्य शरियाश्रिया सुद्र्शीसुदृशी हिरण्यैः ॥ ॥२॥

ममत्तु नः परिज्मा वसर्हा ममत्तु वातो अपां वर्षण्वानवृषण्वान् ।

शिशीतमिन्द्रापर्वता युवं नस्तन नोनस्तन्नो विश्वे वरिवस्यन्तुदेवाःवरिवस्यन्तु ॥देवाः ॥३॥

उत तयात्या मे यशसा शवेतनायैश्वेतनायै वयन्ताव्यन्ता पान्तौशिजो हुवध्यै ।

परप्र वो नपातमपां कर्णुध्वंकृणुध्वं परप्र मातरा रास्पिनस्यायोः ॥ ॥४॥

आ वो रुवण्युमौशिजो हुवध्यै घोषेव शंसमर्जुनस्य नंशे ।

परप्र वः पूष्णे दावन आनछाआँ अच्छा वोचेय वसुतातिमग्नेः ॥ ॥५॥

शरुतंश्रुतं मे मित्रावरुणा हवेमोत शरुतंश्रुतं सदने विश्वतः सीमसीम् ।

शरोतुश्रोतु नः शरोतुरातिःश्रोतुरातिः सुश्रोतुः सुक्षेत्रा सिन्धुरद्भिः ॥ ॥६॥

सतुषेस्तुषे सा वां वरुण मित्र रातिर्गवां शता पर्क्षयामेषुपृक्षयामेषु पज्रे ।

अस्य सतुषेस्तुषे महिमघस्य राधः सचा सनेम नहुषः सुवीराः ।

जनो यः पज्रेभ्यो वाजिनीवानश्वावतो रथिनो मह्यं सूरिः ॥ ॥८॥

जनो यो मित्रावरुणावभिध्रुगपो न वां सुनोत्यक्ष्णयाध्रुकसुनोत्यक्ष्णयाध्रुक् ।

सवयंस्वयं स यक्ष्मं हर्दयेहृदये नि धत्त आप यदीं होत्राभिर्र्तावा ॥होत्राभिरृतावा ॥९॥

स वराधतोव्राधतो नहुषो दंसुजूतः शर्धस्तरो नरां गूर्तश्रवाः ।

विस्र्ष्टरातिर्यातिविसृष्टरातिर्याति बाळ्हस्र्त्वाबाळ्हसृत्वा विश्वासु पर्त्सुपृत्सु सदमिच्छूरः ॥ ॥१०॥

अध गमन्ताग्मन्ता नहुषो हवं सूरेः शरोताश्रोता राजानो अम्र्तस्यअमृतस्य मन्द्राः ।

नभोजुवो यन निरवस्ययन्निरवस्य राधः परशस्तयेप्रशस्तये महिनारथवतेमहिना ॥रथवते ॥११॥

एतं शर्धं धाम यस्य सूरेरित्यवोचन दशतयस्यसूरेरित्यवोचन्दशतयस्य नंशे ।

दयुम्नानिद्युम्नानि येषु वसुताती रारन विश्वेरारन्विश्वे सन्वन्तु परभ्र्थेषु वाजमप्रभृथेषु ॥वाजम् ॥१२॥

मन्दामहे दशतयस्य धासेर्द्विर्यत पञ्चधासेर्द्विर्यत्पञ्च बिभ्रतो यन्त्यन्ना ।

किमिष्टाश्व इष्टरश्मिरेत ईशानासस्तरुषर्ञ्जतेईशानासस्तरुष नॄनऋञ्जते ॥नॄन् ॥१३॥

हिरण्यकर्णं मणिग्रीवमर्णस्तन नोमणिग्रीवमर्णस्तन्नो विश्वे वरिवस्यन्तु देवाः ।

अर्यो गिरः सद्य आ जग्मुषीरोस्राश्चाकन्तूभयेष्वस्मे ॥ ॥१४॥

चत्वारो मा मशर्शारस्य शिश्वस्त्रयो राज्ञ आयवसस्यजिष्णोःआयवसस्य ।जिष्णोः ।

रथो वां मित्रावरुणा दीर्घा]पसाःदीर्घाप्साः सयूमगभस्तिःस्यूमगभस्तिः सूरो नाद्यौतनाद्यौत् ॥॥१५॥