"ऋग्वेदः सूक्तं १.१२७" इत्यस्य संस्करणे भेदः

(लघु) Yann १ : replace
No edit summary
पङ्क्तिः ३:
<div class="verse">
<pre>
अग्निं होतारं मन्ये दास्वन्तं वसुं सूनुं सहसो जातवेदसं विप्रं न जातवेदसमजातवेदसम्
य ऊर्ध्वया सवध्वरोस्वध्वरो देवो देवाच्या कर्पाकृपा
घर्तस्यघृतस्य विभ्राष्टिमनु वष्टि शोचिषाजुह्वानस्य सर्पिषः ॥१॥
यजिष्ठं तवात्वा यजमाना हुवेम जयेष्ठमङगिरसांज्येष्ठमङ्गिरसां विप्रमन्मभिर्विप्रेभिःविप्र मन्मभिर्विप्रेभिः शुक्र मन्मभिः । परिज्मानमिव दयां होतारं चर्षणीनाम ।
परिज्मानमिव द्यां होतारं चर्षणीनाम् ।
शोचिष्केशं वर्षणंवृषणं यमिमा विशः परावन्तुप्रावन्तु जूतये विशः ॥२॥
स हि पुरू चिदोजसा विरुक्मता दीद्यानो भवति दरुहन्तरःद्रुहंतरः परशुर्न दरुहन्तरःद्रुहंतरः वीळु चिद यस्य सम्र्तौ शरुवद वनेव यत सथिरम ।
निःषहमाणो यमते नायते धन्वासहा नायते ॥
वीळु चिद्यस्य समृतौ श्रुवद्वनेव यत्स्थिरम् ।
दर्लःा चिदस्मा अनु दुर्यथा विदे तेजिष्ठाभिररणिभिर्दाष्ट्यवसे.अग्नये दाष्ट्यवसे । पर यः पुरूणि गाहते तक्षद वनेव शोचिषा ।
निःषहमाणो यमते नायते धन्वासहा नायते ॥३॥
सथिरा चिदन्ना नि रिणात्योजसा नि सथिराणि चिदोजसा ॥
दृळ्हा चिदस्मा अनु दुर्यथा विदे तेजिष्ठाभिररणिभिर्दाष्ट्यवसेऽग्नये दाष्ट्यवसे ।
तमस्य पर्क्षमुपरासु धीमहि नक्तं यः सुदर्शतरो दिवातरादप्रायुषे दिवातरात । आदस्यायुर्ग्रभणवद वीळु शर्म न सूनवे ।
प्र यः पुरूणि गाहते तक्षद्वनेव शोचिषा ।
भक्तमभक्तमवो वयन्तो अजरा अग्नयो वयन्तो अजराः ॥
सथिरास्थिरा चिदन्ना नि रिणात्योजसा नि सथिराणिस्थिराणि चिदोजसा ॥४॥
स हि शर्धो न मारुतं तुविष्वणिरप्नस्वतीषूर्वरास्विष्टनिरार्तनास्विष्टनिः । आदद धव्यान्याददिर्यज्ञस्य केतुरर्हणा ।
तमस्य पर्क्षमुपरासुपृक्षमुपरासु धीमहि नक्तं यः सुदर्शतरो दिवातरादप्रायुषे दिवातरातदिवातरात् आदस्यायुर्ग्रभणवद वीळु शर्म न सूनवे ।
अध समास्य हर्षतो हर्षीवतो विश्वे जुषन्त पन्थां नरः शुभे न पन्थाम ॥
आदस्यायुर्ग्रभणवद्वीळु शर्म न सूनवे ।
दविता यदीं कीस्तासो अभिद्यवो नमस्यन्त उपवोचन्त भर्गवो मथ्नन्तो दासा भर्गवः । अग्निरीशे वसूनां शुचिर्यो धर्णिरेषाम ।
भक्तमभक्तमवो वयन्तोव्यन्तो अजरा अग्नयो वयन्तोव्यन्तो अजराः ॥५॥
परियानपिधीन्र्वनिषीष्ट मेधिर आ वनिषीष्ट मेधिरह ॥
स हि शर्धो न मारुतं तुविष्वणिरप्नस्वतीषूर्वरास्विष्टनिरार्तनास्विष्टनिः । आदद धव्यान्याददिर्यज्ञस्य केतुरर्हणा ।
विश्वासां तवा विशां पतिं हवामहे सर्वासां समानन्दम्पतिं भुजे सत्यगिर्वाहसं भुजे । अतिथिं मानुषाणां पितुर्न यस्यासया ।
आदद्धव्यान्याददिर्यज्ञस्य केतुरर्हणा ।
अमी च विश्वे अम्र्तास आ वयो हव्यादेवेष्वा वयः ॥
अध समास्यस्मास्य हर्षतो हर्षीवतोहृषीवतो विश्वे जुषन्त पन्थां नरः शुभे न पन्थाम ॥पन्थाम् ॥६॥
तवमग्ने सहसा सहन्तमः शुष्मिन्तमो जायसे देवतातये रयिर्न देवतातये । शुष्मिन्तमो हि ते मदो दयुम्निन्तम उत करतुः ।
दविताद्विता यदीं कीस्तासो अभिद्यवो नमस्यन्त उपवोचन्त भर्गवोभृगवो मथ्नन्तो दासादाशा भर्गवःभृगवः अग्निरीशे वसूनां शुचिर्यो धर्णिरेषाम ।
अध समा ते परि चरन्त्यजर शरुष्टीवानो नाजर ॥
अग्निरीशे वसूनां शुचिर्यो धर्णिरेषाम् ।
पर वो महे सहसा सहस्वत उषर्बुधे पशुषे नाग्नये सतोमो बभूत्वग्नये । परति यदीं हविष्मान विश्वासु कषासु जोगुवे ।
प्रियाँ अपिधीँर्वनिषीष्ट मेधिर आ वनिषीष्ट मेधिरः ॥७॥
अग्रे रेभो न जरत रषूणां जूर्णिर्होत रषूणाम ॥
विश्वासां तवात्वा विशां पतिं हवामहे सर्वासां समानन्दम्पतिंसमानं दम्पतिं भुजे सत्यगिर्वाहसं भुजे । अतिथिं मानुषाणां पितुर्न यस्यासया ।
स नो नेदिष्ठं दद्र्शान आ भराग्ने देवेभिः सचनाःसुचेतुना महो रायाः सुचेतुना । महि शविष्ठ नस कर्धि संचक्षे भुजे अस्यै ।
अतिथिं मानुषाणां पितुर्न यस्यासया ।
महि सतोत्र्भ्यो मघवन सुवीर्यं मथीरुग्रो न शवसा ॥
अमी च विश्वे अम्र्तासअमृतास आ वयो हव्यादेवेष्वाहव्या वयःदेवेष्वा वयः ॥८॥
तवमग्नेत्वमग्ने सहसा सहन्तमः शुष्मिन्तमो जायसे देवतातये रयिर्न देवतातये । शुष्मिन्तमो हि ते मदो दयुम्निन्तम उत करतुः ।
शुष्मिन्तमो हि ते मदो द्युम्निन्तम उत क्रतुः ।
अध समास्मा ते परि चरन्त्यजर शरुष्टीवानोश्रुष्टीवानो नाजर ॥९॥
परप्र वो महे सहसा सहस्वत उषर्बुधे पशुषे नाग्नये सतोमोस्तोमो बभूत्वग्नये । परति यदीं हविष्मान विश्वासु कषासु जोगुवे ।
प्रति यदीं हविष्मान्विश्वासु क्षासु जोगुवे ।
अग्रे रेभो न जरत रषूणांऋषूणां जूर्णिर्होत रषूणाम ॥ऋषूणाम् ॥१०॥
स नो नेदिष्ठं दद्र्शानददृशान आ भराग्ने देवेभिः सचनाःसुचेतुनासचनाः सुचेतुना महो रायाःरायः सुचेतुना । महि शविष्ठ नस कर्धि संचक्षे भुजे अस्यै ।
महि शविष्ठ नस्कृधि संचक्षे भुजे अस्यै ।
महि सतोत्र्भ्योस्तोतृभ्यो मघवन सुवीर्यंमघवन्सुवीर्यं मथीरुग्रो न शवसा ॥११॥
 
</pre>
</div>
"https://sa.wikisource.org/wiki/ऋग्वेदः_सूक्तं_१.१२७" इत्यस्माद् प्रतिप्राप्तम्