अश्व यवासस्य ।
परवित्तव्ययं दृष्ट्वा खिद्यन्ते ह्यधमा जनाः ।
वर्षा वर्षति पर्जन्यो यवासोऽपि प्रणश्यति ॥ २२६ ॥
अथ यवस्य ।
वीवाहादौ प्ररोहस्तव यव शिवकृन्मङ्गलं स्वस्तिकाद्यैः
स भूतः पितॄणां दहनमुखगतो देवतानामभीष्टः ।
पाणौ त्वक्ष्मरेखा धनविभवकृते वैभवं किं स्तुमस्ते
हस्ते बद्धः प्रशस्तः कथित इह जनैः शीतलोऽश्वप्रियश्च ॥२२७॥
अथ शालेः ।
शाखासंततिसंनिरुद्धमनसो भूयांस एवावनौ
विद्यन्ते तरवः फलैरविकलैरार्तिच्छिदः प्राणिनाम् ।
किंतु द्वित्रिदलैरलंकृततनोः शालेः स्तुमस्तुङ्गतां
दत्त्वा येन निजं शिरः सुकृतिना को नाम न प्रीणितः॥२२८॥
स्नेहं विमुच्य सहसा खलतां भजन्ते
ये गाढपीडनवशान्न वयं तिलास्ते ।
अम्मानवेहि कलमानलमाहतानां
येषां प्रचण्डमुसलैरवदाततैव ॥ २२९ ॥
अथ तिलस्य ।
होहित्ति खलो मुणिऊण कारणं जन्त एहिं दिवसेहिम् ।
फलिओवि तेहिं मुक्को तिलविडवो सव्वपत्तेहिम् ॥ २३० ॥
खलसङ्गे परिचत्ते पिच्छहतिल्लेण जं फलं पत्तम् ।
मयणाहिसुरहिवासिय पहुसीसं पामियं तेण ॥ २३१ ॥
अथ मञ्जिष्ठायाः ।
देशत्यागं वह्नितापं कुट्टनं न मुहुर्मुहुः ।
रागातिरेकान्मञ्जिष्ठाप्यश्नुते किं पुनः पुमान् ॥ २३२ ॥
रागो हि दोषपोषाय चेतनारहितेष्वपि ।
मञ्जिष्ठा कुट्टनस्थानभ्रंशतापसहा भृशम् ॥ २३३ ॥
