तमसा-(खगतम् ।) इदं तावदाशङ्कितं गुरुजनेन ।
सीता-(समाश्वस्य ।) हा, कहं एदम् ।
(पुनर्नेपश्चै ।)
हा देवि दण्डकारण्यवासप्रियसखि विदेहराजपुनि । (इति मूर्च्छति ।)
सीता--हेद्धी हद्धी । मं मन्दभाइणि बाहरिअ आमीलिदणेत्तणीलुप्पलो मुच्छिदो एच । हा, कहं घरणिपिट्टे णिरुद्धणिस्सासणीसहं विपन्हत्थो । भअवदि तमसे, परित्ताएहि परित्ताएहि । जीवावेहि अजउत्तम्। (इति पादयो. पतति।)
तमसा--
त्वमेव ननु कल्याणि संजीवय जगत्पतिम् ।
प्रियस्पर्शी हि पाणिस्ते तत्रैष निरतो जनः ॥ १० ॥
सीता--जै होदु तं होदु । जह भअवई आणवेइ । (इति ससंभ्रम निष्कान्ता ।)
१. हा, कथमेतत् ।
२. हा धिक् हा धिक् । मां मन्दागिनीं व्याहृत्यामीलितनेत्रनीलोत्पलो भूछित एव । हा, कथं धरणिपृष्ठे निरुद्धनिःश्वासनिःसह विपर्यस्तः । भगवति तमसे, परित्रायस्व परित्रायस्व । जीवयार्यपुत्रम् ।
३. यद्भवतु तद्भवतु । यथा भगवत्याज्ञापयति ।
विज्वलनवत. धूमस्या उत्पीड इव धूमसंबन्धिसंघात इव संमर्द इयेति वा । मोहः मूछी प्राक् ज्वलनात् पूर्वम् । आवृणोति संछादयति ॥ ९॥ इमिति । गुरुजनेन । लोपामुद्राप्रभृतिनेत्यर्थः । एष संचितार्थप्राप्तिरुपक्रम उक्तः ॥ हेति । बरणीपृष्टे भूतले निरुद्धनिःश्वासनिःसहं निरुद्धः प्रवृत्तिहीनः नि.श्वासः यस्मिन् कर्मणि तद्यथा भवति तथा निःसह दुर्बलं विपर्यस्तः ॥ त्वमेवेति । त्वमेव मनु कल्याणीत्यस्याय भावः । त्वयैघायं संजीवनीयः इति चिरंतनी प्रसिद्धिः । 'आनीदवात खधया तदेकम्' इति श्रुत्लायमर्थोऽवगम्यते । एक जगतां प्रलीनत्वादसहायम् । अतो निर्व्यापारम् । सत् परं ब्रह्म वधया 'त्व सिद्धिस्त्व स्वधा स्वाहा' इति खधाशब्दवाच्चया लश्या आनीदजीवत् इति । एव च अब कथमह बैदेशिकी जीवयामि त्वमेव जीक्येति । अत्र मां मन्वभागिनीमिलारभ्य परित्रायस्वेत्यन्ततंदर्भेण शङ्कात्रासरूपसंभ्रम उत्तः ॥ १०॥
३० रा० ७
