राम:--स एब जानाति किमपि ।
तमसा-चिरादुपालम्भः।
वासन्ती-
अयि कठोर यशः किल ते प्रियं
किमयशो ननु घोरमतःपरम् ।
किमभवद्विपिने हरिणीदृशः
कथय नाथ कथं बत मन्यसे ॥ २७॥
सीता-सैहि वासन्दि, तुमं एव्य दारुणा कठोरा अ । जा एवं पलवन्तं पलावेसि।
तमसा--प्रणय एवं व्याहरति शोकश्च ।
राम:--सखि, किमत मन्तव्यम् ।
त्रस्तैकहायनकुरङ्गविलोलदृष्टे-
स्तस्याः परिस्फुरितगभरालसायाः।
ज्योत्सामयीव मृदुबालमृणालकल्पा
क्रव्याद्भिरङ्गलतिका नियतं विलुप्ता ॥२८॥
सीता-अजउत्त, धरामि एसा धरामि ।
रामः-हा प्रिये जानकि, कासि ।
सीता-हैद्धी हद्धी । अण्णो विअ अजउत्तो पमुक्तकण्ठं पहष्णो होदि ।
तमसा-वत्से, सांप्रतिकमेवैतत् । कर्तव्यानि खलु दुःखितैर्दु खनिर्धारणानि ।
१. सखि वासन्ति, त्वमेव दारुणा कठोरा च । यैवं प्रलपन्तं प्रलापयसि ।
२. आर्यपुत्र, धरान्थेषा धरामि ।
३. हा धिक हा धिक् । अन्य इबार्यपुत्रः प्रमुक्तकण्ठं प्ररुदितो भवति ।
र्थच्याहारवादे विवक्षितार्थलाभासंभवाव शब्दाध्याहारवादे तस्य सुलभत्यात प्रयोग हेतुभूततस्मरणेन मूत्पित्तेश्वाह-मुख्यतीति । अथवेति पूर्वोक्ताक्षेपे । शान्त त्वामुपलभ्यालम् । अतः परेण किम् । अतिकान्तत्वादिति भावः॥२६॥२७॥ त्रस्तेति । ज्योस्लामयीच ज्योत्स्नाविकृतिरिव स्थिता व्याद्भिः विलुप्ता । नाशितेति भावः । नियतमिति संभावनायाम् । अत्र प्रकरणे उपायापायशङ्काभ्यां कार्यसंभवरूपप्रायाशा प्रतिपादिता
उ० रा ० ८
