॥कादम्बरीकथासारः
तदेहि यावदेवायमसुभिर्न वियुज्यते ।
गृहाण तावदेवैनं धर्मोऽयं परमो हितः ॥ २० ॥
एवमुक्त्वा स धर्मज्ञो दयया मां दृढव्रतः।
तेनैव मुनिपुत्रेण तुर्ण मानाय सत्वरः ॥ २१ ॥
सोऽयमादाय मां तस्मात्प्रयोगनिताननम् ।
अङ्गुल्या सदयं कांश्चिदुदबिन्दूनापयत् ॥ २२ ।।
अङ्गुल्यग्नगौः कैश्चदुत्क्षिप्य मम पक्षती ।
आशियसपसन्ने द्वे शीतलैर्बलशीकः ॥ २३ ॥
तत्र विन्यस्य म रम्ये प्रतीरनलिनीदले ।
हरीतोऽपि ततः सन्नौ साकं मुनिकुमारकैः ॥ २४ ॥
मामप्यादाय सदयं कथंचिद् िगतश्रमम् ।
सार्य मुनिकुमरैराश्रमाभिमुखं ययौ ॥ २५ ॥
अनेकैर्मुनिभिर्दव्यैरनूचानैर्निरन्तरम् ।
अपश्यमाश्रमं शनिः ब्रह्मलोकमवापरम् ॥ २६ ॥
वर्धितान् वटुभिर्भलन् द्ध|धरान्महीरुहान् ।
सिञ्चन्त शीकरैर्यत्र हतमुक्तैर्मतङ्गजाः ॥ २७ ॥
पक्षोदूननसम्भूतैः पवनैः प्रबलाकिनः ।
सन्धुक्षयन्ति वैतानं यत्र वैश्वानरत्रयम् ॥ २८ ॥
1. मानथ इतेि मातृक १. विगतश्रमम् इति मातृक २८. प्रचलकः शिखण्डः एधमस्ति इतेि प्रचलाकिमो मयूराः । "प्रबलाकः शराधाते शिखष्णे च भुजमे" इति मेदिनी । “लघुनासो भयूरस्तु चन्द्रसूचिभमेन्नरः । प्रचलाकः विखरः शिस बलगरव्रतौ"
