स्फुरितममवदन्तर्यत्त[१]दात्वे च यूनोः
सुरतमननुभूतं संवभूबाभिराभम् ॥ ५१ ॥
मिथुनमिदभुदाखेदलेशानुविद्धं
पुलकि गलितधैर्यं पुष्यदानन्दभारम् ।
दृढमभजत जाग्रत्स्वप्नयोर्मध्यसंस्थां
मदनससमुत्थामत्युदारामवस्थाम् ॥ ५२ ॥
अथ सुरतविरामे विस्मृतान्योन्यभेदं
कृतधनपरिरम्भं कोमलाभ्यां कराभ्याम् (भुजाभ्याम्)।
मिलितवदनबिम्बं मिश्रितोरुप्रकाण्डं
शयनमभजतां तौ श्रान्तिभाजौ युवानौ ॥ ५३ ॥
नाराचवाण(पात)परुथे चरणायुधानां
सादे ततः सरति कर्णयुगान्तरालम् ।
गाढं कुचान्तरगत परिरभ्य कान्तं.
वान्ताशुबिन्दु क[२]मनी बचन बभाये ॥ ५४ ॥
आबाल्यादपि कान्त कर्णविवरं प्राप्तैस्वदीयैर्गुणै-
रासक्तं त्वयि मानसे द्विगुणितं जातं त्वदालोकनात् ।
प्राप्तोऽस्यद्य पुनर्मदीयसुकृतैस्तन्मामनन्याश्रयां
त्यक्त्वाद्यैव न याहि पाहि मदनातङ्केन दूनामिमाम् ॥५५॥
तन्व्या तया निगदितं शृण्वन्कर्णामृतं बचः ।
प्रत्युवाच प्रसन्नात्मा स कामी वामलोचनाम् ॥ ५६ ॥
अभ्यर्थनीयमतिरागजुषा मया य-
न्मुग्धे त्वयैव गदितं तदिदं तथापि ।
