(8०)
वा न ग्णन्तु कटिनतायाः उताद्नाय । वाक्येषु- सन्धि-करणे कः खाभः अहं अद्यावधि न जानामि । यदि पण्डिताः वस्तुतः इच्छन्ति यत् सखंस्छृतं केवर तेषां भाषा तिष्ठेत्, तस्य सवत्र सर्वेषु जनेषु वा प्रचारः न भवेत् यथा अद्य प्राप्यते, तदा वाक्येषु सन्धिः भवेत्। पर यदि पण्डिताः भारतीयाः वा इच्छान्ते यत् संस्कतं भूयः अपिं देशस्य राष्रमाप( अन्ताराष्टरय भाषा च भवेत पूत्रचत. तद्ए तस्य सारद्यं आवदयकं आनिनाय च । कः वारकः "पतत्, हराव्दस्य एतानि सर्वाणि रूपाणि स्मतं ज्ञातुं वा शक्नोति तथा कः छामः पतेन। वारकेपु अनेन मार्गेण संस्छतस्य कदापि प्रचारः न भवितु सहेति 1 प्रायः भारतीय-वालकाः संरूृतं न परन्ति कारिन्य-~कारणात्। ते प्रायः कथयन्ति सस्कृतं अत्यन्तं कठिनम् । तेषां दद् कथनं स्यं युक्तियुक्त च । भय वियाख्य- महावियाखय-स्कुखुकालिज विदयाथेपु अयं भयः सदैव तिष्ठति यत् संस्कृतं काठेनं यत्व न परनीयम्। यावत् अयं भयः वियार्थिपु तिष्ठति तावत् तेप कथं सस्छृत-भ्रचारः भवितुं अहेति । यदा ते न परिप्यन्ति तदा देशे अपि संस्कृत-प्रचारः असम्भवः ।
अतपव मदय समयः आगतः अस्ति यत् देदस्य विद्धांसः पण्डिताः विचारपेय॒ःयत् केन उपायेन सस्ते सारदयं भागच्ेत्, तथा तस्य रते कानि कानि संश्चोधनानि आचस्यकानि सन्ति केवट इच्छामात्रेण क भवते {? उपायेन इच्छापू(तिः भवतु अहंति। अद्य पण्डिताः इदृशं संस्छतं भाषन्ते “ श्री जचाहर- दारो वदति । ते इद् अपिन कथयन्ति “श्री जवाहर्छाखः वदति 1» वस्तुतः नाभ त्ति “जवादरखार'" । 'खाखो' कि अदं न जानामि ? संस्कृते खारो' काचित् अपि शब्दः नास्ति । हिन्यां लालो' ल्नीटिद्ध, भवति । दवितीयं तस्य कथनस्य फा माचद्यकता
