नायकः- हन्त हृतं सुवर्णभाण्डकम् ।
विदूषकः - (क) दाणिं मे हत्थे “पडिच्छिदु अत्तभवं ।
नायकः- (आत्मगतम्)
कः श्रद्धास्यति भूतार्थ सर्वो मां तुलयिष्यति ।
शङ्कनीया हि दोषेषु निष्प्रभावा दरिद्रता ॥ १५ ॥
(प्रविश्य)
ब्राह्मणी-- (ख) रदणिए! रदणिए! आअच्छ । णहि सुणादि । कवाडसदं दाव करिस्सं । (तथा करोति ।)
चेटी- (ग) हं, कवाडसहो विअ । भट्टिदारिआ मं सदावेदि । (परिक्रम्य) भट्टिदारिए ! इअमि।
ब्राह्मणी-(घ) ण परिक्खदो ण वावादिदो अय्यउत्तो अय्यमेत्तेओ वा।
(क) इदानीं मम हस्ते प्रयच्छत्वत्रभवान् ।
(ख) रदनिके. रदनिके! आगच्छ । नहि शृणोति । कवाटशब्दं तावत् करिप्यामि ।
(ग) हं, कवाटशब्द इव ! भर्तृदारिका मां शब्दापयति । भर्तृदारिके! इयमस्मि ।
(घ) न परिक्षतो न व्यापादित आर्यपुत्र आर्यमैत्रयों वा ।
१. 'क-भो चारुदत्त ! गबदा तुवं भणागि मुक्या मत्तओ अपण्डिओ मेत्तेओ नि । ण मए सोभणं किदं सं सुवण्णभण्डअं भवदा समापअन्तण । दाणि' ख. पाठः।
'पअच्छदु' इति स्यात् ।
