|
गिरीन्द्रावक्षिप्तोऽ[१]प्यहह परमात्मन्नयि विभो ! |
स इति । परमात्माने त्वाय न्यस्त आत्मा मनो यस्य | अथवात्मा जीवः, ब्रह्मभूतत्वादित्यर्थः ॥ ७ ॥
|
ततः शङ्काविष्टः स पुनरतिदुष्टोऽस्य जनको |
तत इति । तद्गेहे गुरुगृहे स ग्रह्लादोऽनुगान् सखीन् भवद्भक्तेस्तत्त्वं स्वरूपं कारणं फलं च परमं विज्ञानं ब्रह्मज्ञानमप्यशिषद् उपदिदेश ॥ ८ ॥
|
पिता शृण्वन् वालप्रकरमखिलं त्वत्स्तुतिपरं |
पितेति । कुलहतक ! अनुराधम ! ममाज्ञालङ्घने कस्ते बलमिति पिता प्राह पप्रच्छ । वैकुण्ठो विष्णुर्मे बलं, न केवलं मम, तवापि त्रिभुवनविजये स विष्णुरेव बलं, जगतां जगद्वासिनामपि । किञ्च सकलं त्रैलोक्यं स विष्णुरेव, न ततः पृथक् किञ्चिदप्यस्तीत्ययं प्रह्लादोऽगदीद् व्यक्तमुक्तवान् । धीरो निर्भयो विद्वान् वा ॥ ९ ॥
तदनन्तरं हिरण्यकशिपोः प्रवृत्तिमाह -
|
अरे ! क्कासौ क्कासौ सकलजगदात्मा हरिरिति |
- ↑ 'ह' क. घ. पाठः.
