पृष्ठम्:बृहदारण्यकोपनिषद्भाष्यम्.pdf/१६८

५६ श्रीरङ्गमञ्चमुनिविरतिभभाष्ययुक्त [अ.३.,. रान्धस्यैतानि कर्मनामान्येष बाष्पवमपीति सर्वनामरूपाश्रयवं परमात्मनोऽस्तीति भावः । अत्र प्राणनादिकरणे मर्मादिषु कर्तृत्वोपचRः प्राधान्यादवगन्तव्यः । () इव कक्ष्यं “हरिणवेन आकाशादिषु"-यधिकरणे समक्स्याध्याये चिन्तितम् । तथाहि-'सदेव सौम्येदमग्र आसीत् " इति कवित् सर्वंक मुष्टिान्नपते।" असद् इदमग्र आसीत् इति केचिदसर्घिका । अत्र वेदान्तेषु 'स्सट्रिब्यबधितेति अगतो बलैककरणत्वं निश्चतुं न शक्यम् । " तत्रेदं तई. समासीत् तन्नामरूपंभ्यां व्याक्रियते"ति अव्याकुकी कल्टेशनlतायाः सांस्य सुत्वनुरोषित्वात् मधानमेव जगत्कारणम् । अत ईक्षणादयो गणा नेतव्याः इति पूर्वपण्ये प्राप्ते - “ कारणवेने बाकशादिषु यथाश्यपदिष्टोक्तेः ", " समकर्णान् । इति सूत्ररूपं सिद्धन्तिाम् । “ बन्माउस यतः " इत्यादिसूत्रेषु प्रतिपादितं सर्वज्ञ सवसंक्षसं ब्रश यथाव्यपदिष्टमियुच्यते । तथैत्र, ‘ आरमन आकाशसंभूत इत्यादिषु आदयेषु आकाशदिकारणत्वेनोक्ते * । “समकालीन् । ‘ अस। इव मम आसीत् ’ इत्यत्र ‘सोऽकामयते ’ति अकृतस्स जरुण एव ‘ तदप्येष श्लोको भवती' ति समाकृष्य 'असद्वा इदमग्र आसीत् ’ इयमिधनात् असच्छदः सुक्ष्मचिदचिद्विशिष्टजलपः; ‘तद्धेदं तब्यकृतमासीत् ’ इत्यत्रापि अस्याहृतस्य ‘स एष ह प्रविष्ट आनखाग्रेभ्य, पयंश्चक्षु' इत्यादिनोतरत्र समाष्यमणवान् । 1. नश्वरम्यवस्थितेः ग. प्रगधिगतप्पबत्यं गोतं स्यादित्यत्राह अत्र आणनादिकरणेष्विति । करणे मुख्यप्राणाने नृषअपि विषदिव तपस्या गरमालभन्थुषपादनं कृतमिति भावः । अत्र प्रागैश्च प्राणश्च भवती अभय नात प्रातिपराष्पवमेव परमारमन उध्यत इति प्रतीयते । अत उपबरः स्वीकृतः । पानि ध प्रमदुर्य एवं भामः प्रतीयते । प्रपन्ने प्रण (यादिनाथं परमात्मनः भृग्रमिन्तमिवपम् । पूई,' आनखप्रेभ्यः प्रषिष्ट' इत्युकतया तरतुषधसूचनाएँ । एई सीधान्तमामी भइन् यः प्राषन् दन् पस्यमिति च यो भवति, स एं भवले प्रमणपश्चादिरपि अंकीत , अनन्तर्यमित्रस्यापि भावादिति । तानीयादेव जनि प्रति प्राण इति नैवमादमेिं कर्तुत्वकरणाद्वारा अंदाज्यञ्जियति शिनेि नामनि अपेण भवतीयर्थ इति । आस्रवसः समेत' "तभये तु पूर्षवधिअगदी यमुकमेति भावः।