पृष्ठम्:बृहदारण्यकोपनिषद्भाष्यम्.pdf/२८६

७५ श्रीसमागमुञ्चनिसिलिनाडु [.५..’, तत्र हि , “ अथ ह याज्ञवल्क्यस्य द्वे भार्ये बभूवतु' रित्यक्ष्यस्यानाम् सर्वाध्याख्यानानि पारिप्लवे शंसन्ति ’ धमेधगरिएक्नामकसले. विनियुक्त त्य पारिप्लवाधीनि आख्यानानि ; न तु विषोपयोगीनीति पारिप्लवाधी इति चे" पिति सत्रखण्डेन पूर्वपक्षे कृत्य, “ न विशेषितव " दित्यादिना सिद्धान्त तम् । अथर्थः - ने सर्गास्थानानि पारिपदार्थानि भवितुमर्हन्ति । सर्वष्ण स्यानानेि सँसती ' ति विधाय ‘मनुर्वैवस्वतो जे ' त्यादिना केषाधिकस्याग नामेव विशेषितवान् । बायोपपठितानामेवायनानां 'पारिप्लवे विनियोगः ने सर्वेषाम् । अतः' विधासविषिषट्तिानां यज्ञक्ल्क्याख्यानानां तdाक्यगतपरमास्म विषपकपदविशेषप्रतिपादनोपयोगित्वमेव । “ तथा चैकवाक्योपबन्धात् । यथा , तेजो वै घृतम्’, ‘सोऽरोदी १ दित्येवमादीनाम् , ‘अक्तः शर्कर। उपदधाति , तस्माद्वर्हिषि रजतं न देयः ? मित्यादिविधिनिषेचैकवाक्यतया विधिनिषेषविषयहुति निन्द्याद्युपयोगिव - तथैव, ‘आला व अरे ब्रष्टव्य ' इत्यादिविधिना आस्यनान मेकमवषवोक्षन्भा विधेयविद्यविशेषोपयोगित्वमक्याभ्युपगन्तव्यमिति सिद्धान्ति तम् । ततधोषकगताख्यायिकालात् फ्रभामिबिष्पवमेव प्रकरणस्य । तथा, अस्य महतो भूतस्य निश्वसितमेतत् ', ' आमन था अरे दर्शनेन अथणेने स्यादिना मतीयमनं सर्वापदानखम् , ' ब्रह्म तं पशदा’ दित्यादिना भतीय मानं साङ्गल्यश्च न परममनोऽन्यत्र संभवति । यदुक्तम् - पतियापुत्रादि संबन्धित्वकीर्तनं जीवलिङ्गमिति - तन्न; तस्य वाक्यस्य परमामानुगुणतयाऽर्थवर्ण नोपपत्तेः । तद्वर्णनस्य पूर्वमेव प्रदर्शितः । नन्वेवम्, विज्ञानघन एवैतेभ्यो भूतेभ्यासमुत्थाये' ति क्वचिर्विज्ञान 1. पारिश्नवे विनियोगेन सर्वेषामपि. क. शनस्य प्रशंपायस्य विषयेऽपि परमास्मसापेक्षवचनम्न संगतलत् - अथापि परममिनः सिलोपाखयः समनन्तरमुखतया ठासनमेशनपेक्षितमिति केविन्यनीरन् इति तर्गत शुदासाय श्रीभाष्ये । ठणशनायमलपरतया क्षत्रियं बोधितम् । जबेचे चितांनघन इति । अस्य जीवनविषयगवंष, “हेक बाल चिलोऽपि पदय परमपितमप्यापदण्ब , तवैव वाक्यानपाद इयुकस् । तत्र प्रामस्य भवस्य धीममित्रविदो वैिष श्रीमध्ये निस्वतः उपरितनभूत्रापि विशनधापयषिगणी मनः ।