पृष्ठम्:भावप्रकाशिका-भागः १ 01.pdf/४४१

भावप्रकाशेिका ! इन्द्राणाधिकः जा ?-१-११ तः कथमिन्द्रब्ने ि। मामिति शब्देनेयर्थः । न तु, इन्द्रम् प्रियं वामेत्यत्येन्द्रशब्देनेति भ्रमितब्लन् स ए तद्मवत् १थणिां तथा। मनुयाणाम् “इनि पूर्ववाक्यानिर्दिष्टत्वा तदेच्छळ म्यां कथं परामर्शः । विश्व शरीरवानिशब्दानां शरीरिपर्यन्तत्वज्ञानस्य शरीणि शरीराचिशब्दप्रयोगौपयिक वेऽपि अहं मनुरभवमिति प्रतिपत्तावहेतुवाद तकथनश्च निप्प्रयोजनमिति शब्दवाच्यत्वप्रतीत्यः शरीवविशाब्दानां शरीरिपर्यन्तत्वस्यापि आक्षेतः प्रतीत्वेन तस्, तद्वैत्पश्यन्नत्यत्र पराशें दोषाभावत् । यचे तं शरीरवचिशब्दानां शरीरेि पर्यन्तमज्ञानाथ शब्दप्रयोगोपथकत्वेऽपि प्रतीत्यनुपयुक्तत्वादिति, तदपि न-अल आहं मनुत्यिादिश्तीतेरपि शब्दानुविद्धतयः दृशव्याप्तातै तज्ज्ञास्यप्युष्युक्त जीवमुन्धप्र णलिङ्गान्नेति चेन्नेपासत्रैविध्यदःक्षितत्वादिह तद्योगात् १-१-३२. तूक्तपातयेतेि चेत्-सत्कम्, तथैर्थः । “न वाचं विजिज्ञासीत क्रं भैकः । मग्छे मुख्यग्रामलिङ्गान्वेति। “प्राणो हि भूतानांभळुः”, “यमिन् उन्न्ते