पृष्ठम्:भावप्रकाशिका-भागः २.pdf/३९०

८१२ श्रीरङ्गरामानुजभुनिविरचिता प्रमाणान्तरमस्ति । येनैषां मन्त्राणां गणेऽर्थे ऐःश्च छः गार्हपत्य इंश्च सामर्थं तापयै वा अभिव्यज्येत । न चानविभूते ताथै स-थे व शब्दादर्थः प्रतीयते । गौणेऽथ भस्त्र प्रतीयत एवेति कथम्प्रतीयः ने जेणेऽथे विनियोगः स्यात् । मुख्यस्यर्थः शब् भाणदेववाश्म इति युक्ततत्र विनियोगइ ।। ननु कथं मध्ये दिकीर्यमध्ये घाधवकुत इति सभामध्ये सुबन्त- निर्देश इत्यत आह - अरण्ये मुंबकत्वषभलु गैति ॥ न भिद्यते हृॐ सप्तम्या यःऑलिंकि बहुत्रीहिः । ‘तपुरु कृति बहुल' इति बहुलवचनात् । अनुकसप्तमीकं पदमित्यर्थः । अरण्येऽनुवावयाअनुवळ्या इति । सप्तमीति योगविभात् समासः । अनुत्र वनमनुवाकः । घञ् । तईतीत्यनुवक्यः । यप्रत्ययः । न स्वनु तयम् अनु. (मि7ि एथति रूपम् सिध्यति । 'वचोऽशब्दसंज्ञाय मिति आस्वनवत् अङक्षभिर्यत्र गति से स्यात् । इति वैश्वद्यधिकणम् । (११) हान्यधिकरणम् हानी सूग थनशब्दशेषe५त् कुशाच्छन्तुत्युपगनभवत् तदुक्तम् ३-३.९६. ननु विधानन्तरभाविनसफलभूतयोः कथं विद्यनवमित्यत आह शब्देना पेक्षितमुच्यत इतीि थी ज्ञानादिवत् सर्विषयस्वभावमालोक्याह प्रहीणविषय- शब्देनेति । प्रसिद्धेनान्यभवेशशब्देनैव भाव्ये किमिति न व्यवहमत. इयत आई सुकृनष्ठ यन् ति श्रु यनुसरादिति । तलुन्यायादित्यादि । अयं भावः हानोपायनश्रणमिदं वे नुचिन्तनार्थमेव ; न केवलं विश्व भहिमप्रश्नपनार्थम् ; विद्यम षष्ठस्य स्था-गुणादिपठत् अनुचिन्तनार्थवस्यैवोचितवत् , “ उषयान् दिवः । इयादाविव विरोधाभघाच, ज व स्थनगुणदिषष्ठ एव अनुचिन्तनार्थः फल १ठस्तु तसंबन्धबोधनैरुभयोजन इति वाच्यम् - शाण्डिलपर्दिय/याम् , “एतमितः प्रेत्याभिसंभव स्मी' ति फल Hथा एत्र नल (तेनुविःमनीषच क्तद नत् । क्रिया, 1. इदं श्रीत कघर्मं न चेन विमृश्यम् ।