पृष्ठम्:भावप्रकाशिका-भागः २.pdf/३९८

८१८ श्रीरङ्गशमनुजमुनिविरचिता पुण्यपापयोर्नाशभावेन प्रहणर्थकतया तत्र चोपायनस्य :पेक्षितवान् । इतरथा उद्यानस्य हीनो यो गत्वप्रतिपादकभष्यक्ष्यस्त्राध्यायां विरोध इति चेन्न हानोपायनवक्यथै रसदर्थावलम्बः वेन भ्तुतिमात्र५२६मिति वेदता एकस्यासदर्थस्य असदर्थाशे भवगिरम्यापि वृक्नु शवयदित्यर्थः । क्रियतीर्णयोरिति । क्रिया 4 रिंक्फोसियर्थः । इत हयधिकरणम्t (१२) साम्परायाधिकरणम् । सम्राये तन्नध्यभवत्तथ ह्यये ३-३ २७. त ण्डिनः = छग इति । छन्दोगविशेषा इत्यर्थ. । अकूतं ब्रह्मलोकं कृनमा कुरयामा अभिसंभयानीति श्रुभ्यर्थः । न हि कैपीतकीवाय संवेण सं दग्रो जायत इति । अनु कैौषीतकीव पष्ठक्रयार्थस्वभावाभ्यां संशय इति शक ते वक्तुम् । अत एवार्थस्त्रमन्त्रन् सुहृदुहनिझाले अवधृते सतीति भाथमिति चेन्न -भव्यभ्य अत्यनुग्राहकचस्यैकं गुंतवेन श्रुती सत्य ‘.चे,स्। प्रधनहेतुः श्रयन भ्यश्चद भावः । ननु शण्डस्य स्लाघ्यथनिश्रुनिश “स्वाभाव्येन च देहपानसभय युवं हृनप्रतीतेः कौषीतकीपाट- मलमवक *श्र पूवे पक्षः, यश्य शक्रस्य दुर्बलवदिति चेत् – उच्यते । । पाठक्रमात्रमवसे , अपि तु श्रुतिमपि । तथाहि -" सत् सुकृतदुष्कृते धूनुनु " इन दिलि शैब्दस्य तस्मादित्यर्थकरय संनिहि:प्रदर्शितया बेिरज नदिकमषरू हे रति ह्यर्थः । ततश्च श्रुतिपाठस्य पूर्वं भक्षः । सिद्धान्ते तु दच्छळ श्स्य सन्नहि:प्रजन रामट्टीिव ३ र्यविधयः संनहिंतवत् तस्या एव पर चैन भृत्यभावे व् पञ्चमनं पूर्वपक्षहेतुरयलिप्यते । तत्र अर्थक्रमेण श्रु च वध्यत इति । कग्रनुपप:ि ; यद्वा'त् पुरु:दुष्कृते नुत ’ इत्यत्र तच्छठदस्य अदेत्यर्थ . स च तच्छब्दः, ‘ये वै के चम लोके व् पयःत भि इंद्दिनत्रय निर्दिष्टप्रधष२ छमदाति इष्टयम् । सध्यदति।‘ युद्धायकोसांथराजः ’ इति • • {