१७५-यतो मोक्षादावृत्तिर्नास्ति तस्मिंश्चकारावासे च को विशेष इति
चोदयति कश्चित्
१७६–नाहं व्याकरणमधिकरोमि, किञ्चिदेवास्य वेद ।
१७७-एवं कपूयाचरणा१ अप्यात्मनो धर्मभ्रष्टान्न
मन्यन्ते ।
१७८-एवं पुण्यपापे समाचरञ्जन्ममरणेषु गतागतं कुरुते जनः ।
१७९–अतिशोभेते खल्वस्योपानहौ चरणयोः परिहिते ।
१८०-इह भारते पञ्चसहस्रवर्षेभ्यः प्राक् किमपि मतं नसीदन्यत्र
वैदिकात् ।
१८१–कदापि कदापि स्वप्नेऽभूतपूर्वानर्थान् सम्पश्यति जनः ।
१८२-भवतोधिकपण्डितैः श्रीशङ्करप्रभृतिभिर्जगन्मिथ्येति
प्रतिपाद्यते, तद्भवांस्तत्र किं विप्रतिपद्यते ?
१७५-तस्य च कारावासस्य चेत्येवं वक्तव्यम् । षष्ठ्या हि
भेदनिर्देशः क्रियत इति पारम्पर्यागतो व्यवहारः, स मान्यः।
१७६-अधिकरोमीत्यस्य स्वीकरोमीत्यर्थः । वशे करोमीति यावत् ।
तेन न कश्चिद्दोषः । अस्ति चाधिकरोतेरत्रार्थे वृत्तिः--
“भवादृशादधिकुर्वते रतिं निराश्रया हन्त हतां मनस्वितेति
किराते (१|४३ ) ।।
१७७–आत्मानं धर्मभ्रष्टं न मन्यन्त इत्येवं न्यांसो
व्यवहारानुगतः स्यात् । एको नः सर्वेषामात्मा नित्यो
विभुश्चेति कृत्वैकत्वे प्रयोगमिच्छन्ति । प्रत्येकं
वाक्यपरिसमाप्तेर्वा तथाविधो व्यवहारः। निदर्शितं चैतद्
विस्तरेण पुरस्तात्।
१७८-जायस्व म्रियस्वेत्येवऽयं संसरतीति वक्तव्यम् ।
१७९-उपानहौ हि बध्येते न परिधीयेते । नहि ते शाटकादिवत्
परिधानं भवतः।अत एव प्रतिमुक्तोपानत्कोऽवमुक्तोपानत्क
इत्यादयः प्रयोगाः प्रथन्ते ।सूत्रकारोऽप्युपानद्वन्धनमिच्छति
युदाह-अनुपदसर्वान्नायानयं बद्ध-भक्ष यति-नेयेषु (५|२|९ )
इति । उदाहृतं च वृत्तिकारेण–अनुपदं बद्धांनु-पदीना उपानद्
इति । तेन बद्धे अधिनद्ध वेति वक्तव्यम् ।
१८०-पञ्चसहस्रमिति समासः पञ्चाधिकं सहस्रमाह न तु पञ्च
सहस्राणीति विदितं विदुषाम् । तेन पञ्चभ्यो वर्षसहस्त्रेभ्य
इति वक्तुमुचितम् । तदपि सदोषं विवक्षितार्थासमर्पणात् ।
न हि ततः पूर्वे वैदिकेतरन्मतं “ नासीदिति
विवक्षति । तेनेतः पञ्चसु वर्षसहस्रेष्विति वक्तव्यम् ।
असकृच्चायमर्थो विवृत
इति नेह वितन्यते ।
१८१-संस्कृते कदापिः कदचिदिति चावृत्तिप्रतीतये, न द्विरुच्येते ।
आवृत्तेर्वाक्यार्थेन्तर्भावात् ।
१८२- पण्डिततरैरिति तरबन्तं प्रयोज्यम् ।
१• कुत्सितचरिताः।
