पृष्ठम्:विशिष्टाद्वैतसिद्धिः.djvu/१५९

४४ विशिष्ट।दैतसिद्धः प्रश्नमः इति ? ननु प्रपञ्चभावमुखेनेव श्रुतेरभायां वाच्य। अतः श्रत्य भावपक्षे प्रथयाभावः सिद्ध एवति नास्तिचेच्छुतिः श्रमाणःभावादेव न प्रपञ्चापलापः सम्भवतीति कथमुच्यत इति चंद्यमत्रभिप्रायः । प्रप वासवं बोधयन्ती श्रुतिः प्रपञ्चान्तर्रतयान् स्वस्य स्वाभावमां बोधयतति वाच्यम् ! न चयं वाधः प्रतितिष्ठति । असतः स्वस्या- प्रमाणतया स्वजनता प्रतीतिर्यथाथत बुद्धेरनुपदमुद्यवश्यम्भवत् । अतश्च भ्रमविपयः प्रपद्यभाव इति प्रतfतमत प्रपञ्चो नास्तीति साधने प्रवृत्तिरसम्भवतीति । अद्यतनः कश्चित् , नियतपौर्वापर्यस्थले sछेदन्याय इति मीमांसाग्रन्थेषु कापि नोक्तमित्याह । तद्देदेषु क्चापि उपयपूर्वं परमापूर्य व नोक्तमिति मीमांसकान् प्रति क्रियमाणं दूषणमिवोपहास्यम्। उपक्रमोपसंहारपदप्रयोगेणैव हि पौर्वापर्यनियमः ख्याप्यते । तद्वैलक्षण्यात् केवलपर्यापयत्या अनियमः व्ययन । एतेनैव जगन्मिथ्यास्वानुमानस्य बह्यनुष्णवशैत्याद्यनुभानतुल्यत्वा भावप्रतिपादनप्रयासोऽपि यथं इति ज्ञापितम् । प्रत्यक्षसिद्घटादि- सत्यचि", केन्यकेसवःप्रसिद्धः अनुमानस्य तदभावावगाहित्वा सम्भवेनविराधघपानस्याशक्यधान् । सप्रकारकड़नवध्यत्वमेव मिथ्यावं क्रिये सिद्धम् । एतद्भावात् घटादेः सत्यभुवम् । एवं च निष्प्रकारकज्ञानबाध्यस्वादिरूपमिथ्यात्वस्याप्रसिद्धत्वात् दृष्टा न्तेऽगृहीतत्यच्छ न नद्वगाहित्वं सम्भवतीति अनुमानस्य लाक प्रसिद्धमिथ्यात्वपयवेऽवश्यम्भाविनि वह्निस्यानुमानखदेव प्रस्यन्न- बाध्यत्वमिति । यदनु अनुमित्यादिविषयस्य तस्थिकस्वं सfधयतोक्तम् ‘परी। च प्रवृत्तिसंवादादिरूपा व्यवहारदशायाम वध्वत्वं विन - ऽनुपपन्ना तद्दशःव.घग्रहणं बाधते, नाद्वैतश्रुत्यनुमानादिकमित्युक्त- मेव,” इति । तेन आक्षेपस्य कः परिहार उक्तो भवति । प्रत्यक्षस्य यादृशो विषयः तादृश एघानुमित्यादेः । तयोश्च विरोधे प्रबलं प्रत्यक्ष