पृष्ठम्:विशिष्टाद्वैतसिद्धिः.djvu/१६१

४६ विशिष्टाद्वैतसिद्धिः प्रथमः लक्षणया प्रतोदयन्तीति कल्पनीयमिति । सेयं केवलमीमांसकमर्या दानुसारिणी योजना । आचार्यास्तु प्रपञ्चसस्यवाविरोधेन मुख्यां वृत्तिमाश्रित्यैव अद्वैतश्रुतोनिर्वहन्तीति विदन्त्येव विद्वांसः। । यदि च ईदृशो न्याय्यः कश्चन पन्थ नाश्रयते तर्हि -नन्वेव मग्न्यनौ७ण्यं तात्विकमिति तदनुमितिरपि न वधेत व्यावहारिकीय- प्राहिण प्रयहेण । एवं च ’अदित्यो यूयः इत्यादावपि ‘तात्विकादि- स्त्यतां यूषस्याश्रिस्य शरणं श्रुतिः। विरोधादुपजीव्येन न बिभेति कदा- चन ॥' इत्याद्यपि स्यान्’ इतीदं चोद्य दुःसमाधनमेव स्यात् । यदु च्यते—'अनौष्ण्यं तावकं स्यादिति कोऽर्थः ? यदि तत्त्वत औष्ण्यं नास्तीति, तदाऽद्वैते पर्यवसानादिष्टापत्तिरेव,’ इति तदयुक्तम् । वह्न रनुष्णत्वेन ग्रहणप्रसङ्गात् । व्यावहारिकेणोष्णस्वेन तात्विकस्यानुष्ण त्वस्य विरोधेन, विपणबधान् । तात्विकस्य विषयस्य व्यावहारिक ग्रहणं न भवतीति चेन्न । सङ्कपत्रह्मग्रहणस्याभ्युपगतत्वात् । व्यावहारि- कस्यापि औष्ण्यस्य ग्रहणं तत्विकवेनाविरुद्धस्यापि अनौप्यस्य ग्रहणं प्रतिबध्नातीति । चेत् तहेि व्यावहारिकग्रहए प्रतिबन्यग्रहण विषयो न ताबिक इत्येव स्यात् । अतात्विक्रस्य वह्न स्ताविकानुष्णवा धारस्यं च कथं भवेत् । तथा च इष्टापत्तिः कृताऽनुपपन्ना । तेन चान श्रव्यतात्विकानौप्रयसाधकानुमानतुल्यतया जगन्मिथ्यात्वानुमानमा भासरूपमेवेत्येतत् वव्रजेपायते । एवमेव शैश्यानुमानमपि निदर्शनीयम् । एवं यूषस्यादित्यतऽपि पारमार्थिकी श्रुत्यभिप्रेतेति स्यादेव । अन्यत्र त्वSत्र मुख्याथसम्भव लक्षणाया अन्याय्यत्वात्; वधकप्रत्यदृस्य दुर्बलवान्. व्यावहारिकभेदविषयत्वाच्चेति । अनन्यपरत्वेऽप सति हेतौ लक्षणाया न्याय्यत्वेन प्रत्यक्षाविरोधाय अद्वतश्रुतेरथोन्तरपरस्या हुंकारो युक्त एव । न विधौ परः शब्दार्थ इत्यस्य सम्भवस्थलपरस्वात् अधमन्तर्वेदीत्यादौ विधेयसमर्पकेष्वेव पदेषु लक्षण(श्रयणात् । गोभिः