|
देशः सोऽयमरातिशोणितजलैर्यस्मिन् हृदाः पूरिताः |
दुर्योधनः-- आचार्यपुत्र! तस्य तथाविधस्यानन्यसाधारणस्य ते वीरभावस्य किमन्यत्सदृशम् ? ।
कृपः-- राजन्! सुमहान्खलु द्रोणपुत्रेण वोढुमध्यवसितः समरभरः तदहमेवं मन्ये, भवता कृतपरिकरोऽयमुच्छेत्तुं लोकत्रयमपि समर्थः । किं पुनर्युधिष्ठिरबलम्! । अतोऽभिषिच्यतां सैनापत्ये ।
दुर्योधनः-- सुष्ठु, युज्यमानमभिहितं युष्माभिः । किं तु प्राक्प्रतिपन्नोऽयमर्थोऽङ्गराजस्य ।
कृपः-- राजन् । असदृशपरिभवशोकसागरे निमज्जन्तमेनमङ्गराजस्यार्थे नैवोपेक्षितुं युक्तम् । अस्यापि तदेवारिकुलमनुशासनीयम् । अतः किमस्य पीडा न भविष्यति ? ।
अश्वत्थामा-- राजन् । किमद्यापि युक्तायुक्तविचारणया ? ।
|
प्रयत्नपरिबोधितः स्तुतिभिरद्य शेषे निशा- |
कर्णः-- ( विहस्य । ) द्रोणात्मज! वक्तुं सुकरमिदं दुष्करमध्यवसितुम् । बहवः कौरवबलेऽस्य कर्मणः शक्ताः ।
अश्वत्थामा-- अङ्गराज ! एवमिदम् । बहवः कौरवबलेऽत्र शक्ताः । किं तु दुःखोपहतः शोकावेगवशाद्ब्रवीमि न पुनर्वीरजनाधिक्षेपेण ।
कर्णः-- मूढ! दुःखितस्याश्रुपातः कुपितस्य चायुधद्वितीयस्य सङ्ग्रामावतरणमुचितं, नैवंविधाः प्रलापाः ।
अश्वत्थामाः-- (सक्रोधम् ) अरे रे राधागर्भभारभूत! सूतापसद! ममापि नामाश्वत्थाम्नो दुःखितस्याश्रुभिः प्रतिक्रियामुपदिशसि न शस्त्रेण ? । पश्य ।
