तवाह अत्रेति । प्रकरणात्प्राणशब्दं ब्रहट्रेति यथेत्तं तया धेतिरप्यस्तु तचाह पूर्वमिति । तच हि सर्वशब्दश्रुतिसंकेचे । ऽस्ति न त्विह । पर मिति त प्रतिर्विशेषणार्थति न प्रधानार्थजाति:ऽग्रतेर्बधिकेत्यर्थः । अतः समुत्थानश्रुतेश्च पौडनप्रसङ्गादित्यनुषङ्गः । ननु समुत्यानं विवेक इति दहराधिकरणे * व्याख्यातमत्त प्राह तथा हीति । अग्रसिद्धेरि. २७३ । २१ त्यय । परमिति विशेषणमादित्यस्याषि: परत्वादित्यर्थः । आदित्यस्य समीपे ब्रह्मलेकेि स्यित्वा तचोत्पन्नज्ञानान्मुच्यते इत्यर्थः । एव मादित्ये वाक्या ऽऽञ्जस्यमुत्वा ब्रह्मपदे काश्रुतिपौडामुक्तां प्रपञ्चयति ब्रह्मज्योतिारिति । शरीरात्समुत्थायेति वाक्ये ज्येतिः प्राप्यावस्थिते ऽस्य स्वरुपनिष्यतिरुच्यते सा ब्रह्मज्येत्तिर्वदिनेना न स्याद् ब्रह्मण एव स्वरूपत्वात् स्वरुपं प्राप्य स्वरुपं प्रामेशतीति सङ्गतिप्रसङ्गादित्यर्थः । नन्वभिनिष्यति: साक्षात्कार पूर्वे। सत्ती परत्वेन न वक्तव्या ! या च मुखं व्यादाय स्वपित्र्तीतिवत्य ययेजना दहराधिकरणे कृत्वा सा क्रिष्टत्यर्थः । न चेायसंपतिरेव साक्षात्का समुत्यायेत्युपसंपदति तिस्टभिः श्रुतिभियै आत्मेति प्रकरणबाध: । अनेन धिक्ररणसिद्धान्तेन प्रत्यवस्थानात् संगतिरपि ध्वनित् । प्रक्रममध्योपसंहारै करुप्याणिते आत्मनि ज्योतिरादिश्रुतयस्तदनुरोधेन नेत्तव्या इत्याह यस्त खल्विति । अच हि य आत्मेत्यात्मा प्रतिज्ञात रात्तं त्वेव तइति परामृष्टः स उत्तमः पुरुष इत्यूपसंहृतः । प्रकरणमनुरुध्य श्रुतिभङ्गे ऽधिकरण विरोध शङ्कते तदिति । २७४ । १५
ज्योतिष्टोमे प्रयते तिम्र एवेत्यादि । उपसद इष्टिविशेषास्तचित्वं ज्योतिष्टोमस्यैव द्वादशत्वं तु साङ्गस्येताहीनस्येति चिन्ता । साहू एका हत्वाट् ज्योतिष्टोमे ऽर्हीनेा ऽहर्गणसाध्यत्वाद् द्वादशाहादिः । अहूः ख क्रतुसमूहइति स्मृतेः । खस्येनादेशात् । अचत्यं पर्वपदतं प्रस्तुते ऽतिग्र
या युतमिति २-३ पुः पा
