मर्त्यो न शक्त इह सञ्चरणाय किं वा
योग्यत्वमेत्र मनुजस्य न वेत्युदीर्यम् ।
तच्च द्वयं खलु न सङ्गममैव युक्त्या
शक्तिर्न चेत्कथमिहागमनं मम स्यात् ॥ ६ ॥
योग्यत्वधर्मविरहोऽस्ति न चापि देव्य
स्सर्वत्र भूसुरजने ह्यधिकार एव ।
विप्राधिकारमखिलं खलु शास्त्रजातं
विप्रा वदन्ति निगमार्थविदो महान्तः ॥ ७ ॥
देवस्समोऽयमुभयोरपि दिव्यवध्वः
मर्त्यस्य देवनिवहस्य न काचिदत्र ।
संशीतिरस्ति यदिवेह सदाशिवोऽयं
पक्षे पतेत्पतितमेव मनुष्यजातम् ॥ ८ ॥
सख्योऽपसारयत दुर्वचनाधिराजं
वारांनिधौ क्षिपत वा कुरुतात्मनाथाम् ।
कुण्डीं विशुद्धसलिला1मपि यात शीघ्रं
क्षेत्नं यथा न पुनरेति तथा 2विधेयः ॥ ९ ॥
उक्तोऽप्ययं परुषवाक्यमनिन्दितात्मा
प्रोचे न किञ्चिदपि शांतमना जगाम ।
गच्छन्नसौ पथि निरूपितवानथेदं
क्षेत्रं तदा मनुजयोग्यमिद3 करिष्ये ॥ १० ॥
रामे प्लवङ्गसहिते प्रतियाति लङ्कां
तत्प्राप्तिमार्गमनुपश्यति कुम्भजातः ।
गन्धाद्विमन्तरगतं प्रविधाय सेतुं
प्राबन्धयज्जलनिधौ मुनिराप्तकार्यः ॥ ११ ॥
1का. मपयात । 2अ. विधेयम् ।
3अ. अहं ।
