पूर्व यदाकदाचिल्लब्धेऽवसरे[१] भवति । अत्यन्ताशक्तौ तु ऋत्विक्-पुत्र-शिष्यादिभिः स्वसमैरन्यै कार्यते । तत्र त्वयमपवाद स्मर्यते--
|
“विधुरो ब्रह्मचारी च वानप्रस्थोऽथ भिक्षुक । |
ईषच्छक्तौ तु सकुंचितयजनम् । एकोपचारमारभ्य तत्तच्छक्त्याद्यनुसारेण सहस्रोपचारान्तविधानात् । “विषुवायनद्वितयपञ्चदशी' इत्यादिना प्रति- षिद्धेष्ववसरेसु वेदाभ्यासरूपस्वाध्यायो लुप्यते । तदा तत्कालमप्यनन्यपरस्य प्रधानतमो योगः समास्कन्दति । त्रयोदशीनिशामुखे च तस्याप्यपवाद केचिदिच्छन्ति । तदापि सर्वक्रियान्तरनिरोधपूर्वक मौनव्रतमनुष्ठीयमान सात्त्विकत्यागप्रक्रियया स्वकीयेन मया स्वप्रीत्यर्थ भगवतैव कार्यत इत्यनुसन्धेयम् । तस्मात् “आलोड्य सर्वशास्त्राणि" इत्यारभ्य " ध्येयो नारायण सदा" इत्यादिभिरुक्त भगवदनुस्मरणं सर्वत्र सावकाशम् । अविच्छिन्नस्मृतिसन्ततिरूपत्वादिकं तु मात्रया भज्यते ।
एवं मृतकसूतकाद्यप्रायत्यकालेष्वपि प्रयतकर्तव्यशास्त्रीयसर्वकर्मविलोप ।
आशौचादिष्वपि
भगवत्सकीर्तनादि
कार्यम्
तदानीं तु[२] मौनावसरव्यतिरिक्तकालः संकीर्तनेन स्मरणेन च यापनीयः । 'सततं कीर्तयन्तो माम् ', ' तस्मात् सर्वेषु कालेषु', 'मामनुस्मर' इत्यादेस्तदानीं निरपवादत्वात् । प्रत्युत---
|
"चक्रायुधस्य नामानि सदा सर्वत्र कीर्तयेत् । |
