म्लेच्छैरुद्वि ज्यमाना भूः
वर्णाखडार तर्जिता ।
कौशिकै: घृत्कृताढ्या हि
केशिभि: कीर्णकल्मषा । २९ ॥
द्रोहागतिर्देशगता न दम्या
भीभैरवीध्वान धृता च म्लेच्छै: ।
संसारसञ्चार विकाररोहे
दैत्यैकध्रर्त्तिर्ननु वर्धनाढ्या ।। ३० ।।
पापस्य पोषः प्रविसर्पमाणः
धर्मेकदोषश्च वितीर्णरूपः ।
कालास्यकण्ठै: कवलीकृताश्च
केका रवाः आर्त्तरुतैर्निलीनाः ।। ३१ ।।
ऋतम्भरा भारतभूर्विपन्ना
द्विष्टैर्धृता घर्षितभावनीना ।
मृत्युञ्जये जापरता न जाता
वेदेस्मृति विस्मृतिमादधाना ।। ३२ ॥
सप्ताहाभ्यन्तर सप्तशतं मृतमुण्डानां धराशयिभूतं रुधिर-
प्लावविसरसंलिप्तं सत् तरुशाखास्वपि कबन्धकदम्बावलम्बसङ्कटं
वलिभुग्गृध्रकूट कवलनविकटं बीभत्सदर्शनं वैरागिवीरमनोविक्षोभदुर्धरं
धर्मेदार्ढ्यधुरां वीरधौरेयस्य नाधरीचकार । नीरन्ध्रान्धकारबहलां
कारामधिवसन् वैरागिवीरः निश्वसितुमपि न शशाक । वृश्चिकाशी-
विषविसर्ग बहुलायामस्यां विषविस्फूर्जित विकारविहितमोहनोऽसौ
सर्वतनोऽपि निश्चेतन न एव साहसविसरं विसस्मार । दयनोयदशामस्य
पश्यन्तोऽपि ते देशदोषविमुखाः मृतपूर्वमपि मारणाद्विरमन्तः
सदाक्षिण्या एव प्रतीयन्त ।
प्रभातायां रजन्यां कस्यां नग्नासिघृतप्रहरिद्वयेनानवृतकपाटं द्वारं विलोक्य वैरागिवीरः स्वकीयां चरमवेलामनुमीय सर्वेकर्त्तारं विधातारं ववन्दे ।
