पृष्ठम्:श्रीवेङ्कटाचलमहात्म्यम्-१.pdf/६१९

एतत् पृष्ठम् अपरिष्कृतम् अस्ति

श्रीलक्ष्मी छोली-हे वेङ्कटावञ्जके प्यारे देव ! छायका हृदय मालूम हुआ । हे पुरुषोत्तम ! तैल और उबटन् इत्यादि । कालको मैं कायेंगी । उठिये, छपवे दुःखको छोधुिये त्या वर आसनपर वैठिये । स रमागिराकण्र्य सन्तोषान्नयनाज्जलम् ।। २९ ।। मुञ्चन्मुनिवरान् राजन्नन्दयन्नरसारथिः । कश्यपाभिरद्वाजविश्वामित्रपुरोगमान् ।। ३० ।। प्रणिपत्य वसिष्ठं स आह विश्वं विडम्बयन् । है राजन ! लक्ष्मीके इस दवनको सुनकर सन्तुष्ट हो वह पार्थसारथी आँखों से जल छोड़ते, कश्यप, अत्रि, भरद्वाज, विश्वामित्र इत्यादि मुनिवरोको आनन्दित करते एवं संसार को मोहवे हुए, वसिष्ठको प्रणाम र बोले । श्रीनिवास उवाच 'अनुज्ञां देहि मे ब्रह्मन् ! सज्जनार्थं महामुने ।। ३१ ।। तथास्त्वित्यब्रवीत्कृष्णं वसिष्ठः स पुरोहितः । सपत्नीकान् सुरान्सर्वान् सभार्यानृषिसण्डलान् ।। ३२ ।। अनुज्ञाप्यानुगैः सार्धमुदतिष्ठत्सुरोत्तमः 77 (३१) श्रीनिवास बोले-हे ब्रह्मन्! हे महामुनि ! मुझको स्नान करने की आशा दीजिये। तब पुरोहित वसिष्ठजी ! ऐसा ही हो” बोले और पत्रीक देवताओं तथा ऋषिमण्डलीको झाशा दे, अनुचरों के साथ देवताओं में श्रेष्ठ इरि उठे। (३) विकीर्य केशमूलानि पूर्वाशाभिमुखं ततः ।। ३३ ॥ आरोपयन् रत्नपीठे श्रीनिवासं सुयोषितः । तासां मध्ये सिन्धुपुत्री रमा कमललोचना ।। ३४ ।।