पृष्ठम्:श्रीवेङ्कटाचलमहात्म्यम्-१.pdf/७५७

एतत् पृष्ठम् अपरिष्कृतम् अस्ति

139 राज्ञः समक्ष पप्रच्छ यत्नीं शिशुसुतान्विताम् । 'क्व गताऽसि महाभद्रे ! यथावत्कथ्यतामिति ।। १६२ ।। पत्नी और राजाके मुखले सब सुनकर उस ब्राह्मणवे राजाके सामले ही वृतांत पुख और पुत्रीके साथ उस पत्नी से पूछा-हे महासभद्रे ! कहाँ गयी थी, सो ठीश्च ठीक कहो । (१६२) महालक्ष्मीरुवाच किं वदिष्यामि हे स्वामिन्देवमायाँ दुरत्ययाम् । तस्योदरे मया दृष्टो विचित्रो लोकविस्तरः ।। १६३ ।। लोकालोकौ मया दृष्टौ दृष्टा ब्रह्ममुखाः सुराः । सात्विका राजसाश्चैव तयः प्रकृतयस्तथा ।। १६४ ।। महालक्ष्मी बोली-हे स्वामी ! भगवानकी कष्ट से पर होनेकी माथा को क्या का ? उसके उदर मैंने विद्धि ही लोकका विस्तार देखा, लोक एवं अलोक (पर्वत) को मैंने देखा और सात्विक, राज्ञस और तामस प्रकृतिको ब्रह्मा इत्यादिको भी देखा । (२६४) ताताद्भुतं मया दृष्टं त्रिनेत्राणां गणस्तथा ' । राघव्र बोला-हे तात ! मैं अद्भत तीन नेत्रवालों के गणको देखा । (१६५) सागराः सप्त मे तात दृष्टिमार्गमुपागताः ।। १६५ ।। गृहागिर्यटवीवृक्षाः देवदानवराक्षसाः । शिशुबोला-हे तात ! सात सुमुद्र, गुहा, पर्वत, वन, वृक्ष, देवता, दानव और राक्षस इत्यादि मुझे दृष्टि-गोवर हुए । (१६५) इत्युक्तो लज्जितोऽवादीत्पत्नीसुतशिशुन्द्विजः । धिङ्मे जन्म तपो घोरं धिग्वैदाध्ययनं तथा ।। १६ ।।