४२२ ऋग्वेद सभाध्ये [ अ १, ५४, व० महान् स्वनपित्नुलक्षणशब्दो मेघो बधेन प्राकू हरिशा दूरस्थेनैन सहा बृषभ धृव । सृष्टिमद कृत इत्यर्थ । माघ मस्था कियानय पुरपकार इति कि कारणम् । हि सहि शब्दो यस्मादयें। 'यस्मात् रथो रहिवा! गन्ता नष्टा स मेघनत्वात् दुईण इत्यर्थ ॥ ३ ॥ श्यो E बेङ्कट० व्यारय दीप्ताय महते घरनिमित्तम् वच नाधिवपरवलम् यस्य शत्रून् घर्षयत धृष्टम् मन । मद्दाफीति शत्रूणाम् असिता शनुपरिबर्हणाय तस्येन्द्रस्य रध कामाना चपिता अश्वाभ्या पुरस्त्रियतै स्तोतॄणामिति* ॥ ३ ॥ मुद्गल० हे सोत ! दिव दीसाय वृहते महते इन्द्राय शुभ्यम् 'म्' ( निघ २,६) इति सुखनाम क्षेत्र साठ शूभ्यम् | तादृश स्तुतिलक्षणम् षच अर्थ उच्चारय । यस्य इन्द्रस्य धृवत शत्रून् अर्पयत स्वयनम् स्वभूवबल्चत् मन धनन् धृष्टं भवति । द्विस सहि खस्चिम्म बृहछुवा प्रभूतया असुर राजूणा निरसिता बर्हणा शत्रूणा निवर्हेथिता हरिभ्याम् अवाभ्याम् पुरस्कृत पूजित वृषभ कामाना बर्षिता रथ रहणशील ॥ ३ ॥ संदे॒वो बृ॑ह॒तः सानु॑ कोप॒योऽव॒ त्मनः॑ धृष॒ता शम्ब॑रं भिनत् । यन्मा॒यिनो॑ अ॒न्दिनो॑ म॒न्दिना॑ घृ॒पच्छ॒तां गभ॑स्तम॒शनि॑ पृत॒न्यति॑ ॥ ४ ॥ त्नम् । दिव । बृह॒त । सानु॑ । यो॒पय॒ । अने॑ । त्मनः॑ घृ॒ष॒ता | शम्प॑रम् । मि॒न॒त् । यत् । म॒ायिन॑ । अ॒न्दिनँ । म॒न्दिना॑ । धृ॒षत् | पि॒ताम् । गर्भस्तिम् । अ॒शनि॑म् । घृ॒तम्यसि॑ ॥ ४ ॥ स्कन्दृ० त्यम् दिव यद्यसुरा अपि पुरोकेकवेशबालिग एप ततोऽत्र पुशब्दो सुलोचनण्य न, ततो दोप्तत्रचनः । त्व घुलोकस्य दीसख चाऽसुरपुरस्थ बृहत 12 सानु समुचित प्रदेश पोपय मानसिक त्मनामनेरउन् क्वाटे निश्शन मनमा शम्वरम् नाम अमुरम् अवभिनत् अवाभिनत्' अभिनवान्। सूर्णकृतवानित्यर्थ | कड़ा | उषयते । चन् यदा माग्यन भाषायद 'अन्दिनन्दाकर्मण ( या ५,१५ ) । कस्यन्तवल परवाना मृदू । मायावत अस्पतं च बहवत शभ्रस्य काभूतामिययै महिना मन्दतिाचेतिकर्मा(तु या ३, १४)। स्तुतिसता सुत्येम पत्रेण मनसा वा।पष्ट निशम् निराम् निशिन तीक्ष्णाम् गहस्तिम्' बाहुनामैतद ( तुनिष २, ४) । तारय्याश्वग्राऽशनी बाहुभ्याम् अनिम्शनिवृतन्यति अनुतन्य योधितवान्। यद्रावानिहस्तन श वर्तते । सहानुभ्यथा " इत्यये ॥ ४ ॥ ० त्वम् दिव महत समुति मेघम् अकोपय । अयभिन्नधान भारमनैव विश १-१ दरमहिनाभ, परमात्र महिला कुदिना ि वि. ५ मालि कवि
- 4; fo
मानिनि ८०८ 11 दियादि कुरुर्प वि र २०१ निम् । मा कु 20 एडभा .
