"ऋग्वेदः सूक्तं १.१६७" इत्यस्य संस्करणे भेदः

सहस्रं त इन्द्रोतयो नः सहस्रमिषो हरिवो गूर्ततमाः ।

सहस्रं रायो मादयध्यै सहस्रिण उप नो यन्तु वाजाः ॥ ॥१॥

अध यदेषां नियुतः परमाः समुद्रस्य चिद्धनयन्त पारे ॥ ॥२॥

मिम्यक्ष येषु सुधिता घर्ताचीघृताची हिरण्यनिर्णिगुपरा न रष्टिःऋष्टिः ।

गुहा चरन्ती मनुषो न योषा सभावती विदथ्येव सं वाक ॥वाक् ॥३॥

परा शुभ्रा अयासो यव्या साधारण्येव मरुतो मिमिक्षुः ।

न रोदसी अप नुदन्त घोरा जुषन्त वर्धंवृधं सख्याय देवाः ॥ ॥४॥

जोषद यदीमसुर्याजोषद्यदीमसुर्या सचध्यै विषितस्तुका रोदसी नर्मणाःनृमणाः ।

आ सूर्येव विधतो रथं गात तवेषप्रतीकागात्त्वेषप्रतीका नभसो नेत्या ॥ ॥५॥

आस्थापयन्त युवतिं युवानः शुभे निमिष्लांनिमिश्लां विदथेषुपज्रामविदथेषु ।पज्राम् ।

अर्को यद वोयद्वो मरुतो हविष्मान गायद गाथंहविष्मान्गायद्गाथं सुतसोमो दुवस्यन ॥दुवस्यन् ॥६॥

परतंप्र तं विवक्मि वक्म्यो य एषां मरुतां महिमा सत्यो अस्ति ।

सचा यदीं वर्षमणावृषमणा अहंयु सथिरास्थिरा चिज्जनीर्वहते सुभागाः ॥ ॥७॥

पान्ति मित्रावरुणाववद्याच्चयत ईमर्यमो अप्रशस्तानअप्रशस्तान् ।

उत चयवन्तेच्यवन्ते अच्युता धरुवाणिध्रुवाणि वाव्र्धवावृध ईं मरुतो दातिवारः ॥ ॥८॥

नही नु वो मरुतो अन्त्यस्मे आरात्ताच्चिच्छवसो अन्तमापुः ।

ते धर्ष्णुनाधृष्णुना शवसा शूशुवांसो.अर्णोशूशुवांसोऽर्णो न दवेषोद्वेषो धर्षताधृषता परि षठुः ॥ष्ठुः ॥९॥

वयमद्येन्द्रस्य परेष्ठाप्रेष्ठा वयं शवोश्वो वोचेमहि समर्ये ।

वयं पुरा महि च नो अनु दयूनद्यून्तन्न तन न रभुक्षाऋभुक्षा नरामनु षयात ॥ष्यात् ॥१०॥