"पञ्चतन्त्रम् ०४ग" इत्यस्य संस्करणे भेदः

अस्ति कस्मिम्̣श्चिद्कस्मिंश्चिद् अधिष्ठानॆ दरिद्रॊ द्रॊण-नामा ब्राह्मणः, प्रतिग्रह-धनः सततम्̣सततं विशिष्ट-वस्त्रानुलॆपन-गंध-माल्यालंकार-तांबूलादि-भॊग-परिवर्जितः, प्ररूढ-कॆश-श्मश्रु-नख-रॊमॊपचितः, शीतॊष्ण-वात-वर्षादिभिः परिशॊषित-शरीरः, तस्य च कॆनापि यजमानॆनानुकंपया शिशु-गॊ-युगम्̣युगं दत्तम्। ब्राह्मणॆन च बाल-भावाद् आरभ्य याचित-घ्ड़्तघृत-तैल-यवसादिभिः सम्̣वर्ध्यसंवर्ध्य सुपुष्टम्̣सुपुष्टं क्ड़्तम्।कृतम्। तच् च द्ड़्ष्ट्वादृष्ट्वा सहसैव कश्चिच् चौरश् चिंतितवान्-अहम् अस्य ब्राह्मणस्य गॊ-युगम् इदम् अपहरिष्यामि। इति निश्चित्य निशायाम्̣निशायां बंधन-पाशम्̣पाशं ग्ढ़ीत्वागृहीत्वा, यावत् प्रस्थितस् तावद् अर्ध-मार्गॆ प्रविरल-तीक्ष्ण-दंत-पंक्तिर् उन्नत-नासा-वम्̣शःवंशः, प्रकट-रक्तांत-नयनः उपचित-स्नायु-संततनत-गात्रः शुष्क-कपॊलः सुहुत-हुतवह-पिंगल-श्मश्रु-कॆश-शरीरः कश्चिद् द्ड़्ष्टः।दृष्टः। द्ड़्ष्ट्वादृष्ट्वा च तम्̣त तीव्र-भय-त्रस्तॊ चौरॊ ब्रवीत्चौरॊऽब्रवीत्-कॊ भवान्? इति।<br>

सॊ ब्रवीत्-अहम्̣अहं क्रूर-कर्मा चौरॊ दरिद्र-ब्राह्मणस्य गॊ-युगम्̣युगं हर्तुम्̣हर्तुं प्रस्थितॊ स्मि।प्रस्थितॊऽस्मि।<br>

अथ जात-प्रत्ययॊ राक्षसॊ ब्रवीत्राक्षसॊऽब्रवीत्-भद्र! षष्ठाह्न-कालिकॊ हम्।कालिकॊऽहम्। अतस् तम् ऎवएव ब्राह्मणम् अद्य भक्षयिष्यामि।<br>

अथ तौ तत्र गत्वैकांतॆ कांलम्कालम् अंवॆषयंतौअन्वॆषयंतौ स्थितौ। प्रसुप्तॆ च ब्राह्मणॆ तद्-भक्षणार्थम्̣भक्षणार्थं प्रस्थितम्̣प्रस्थितं राक्षसम्̣राक्षसं द्ड़्ष्ट्वा चौरॊ ब्रवीत्चौरॊऽब्रवीत्-भद्र! नैषंयायॊनैष न्यायॊ यतॊ गॊ-युगॆ मयापह्ड़्तॆमयापहृतॆ पश्चात् त्वम् ऎनम्̣एनं ब्राह्मणम्̣ब्राह्मणं भक्षय।<br>

सॊ ब्रवीत्सॊऽब्रवीत्-कदाचिद् अयम्̣अयं ब्राह्मणॊ गॊ-शब्दॆन बुध्यॆत तदानर्थकॊ यम्̣तदानर्थकॊऽयं ममारंभः स्यात्।<br>

चौरॊ प्य्चौरॊऽप्य् अब्रवीत्-तवापि यदि भक्षणायॊपस्थितस्य ऎकॊ प्य्ऎकॊऽप्य् अंतरायः स्यात्। तदाहम् अपि न शक्नॊमि गॊ-युगम् अपहर्तुम्। अतः प्रथमम्̣प्रथमं मयापह्ड़्तॆमयापहृतॆ गॊ-युगॆ पश्चात् त्वया ब्राह्मणॊ भक्षितव्यः। इठम्̣इत्थं चाहम् अहमिकया तयॊर् विवदतॊः समुत्पंनॆसमुत्पन्नॆ द्वैधॆ प्रतिरव-वशाद् ब्राह्मणॊ जजागार।<br>

अथ तम्̣तं चौरॊ ब्रवीत्चौरॊऽब्रवीत्-ब्राह्मण! त्वाम् ऎवायम्̣एवायं राक्षसॊ भक्षयितुम् इच्छति इति।<br>

राक्षसॊ प्य्राक्षसॊऽप्य् आह-ब्राह्मण! चौरॊ यम्̣चौरॊऽयं गॊ-युगम्̣युगं तॆपहर्तुम्तॆऽपहर्तुम् इच्छति।<br>

ऎवम्̣एवं श्रुत्वॊठायश्रुत्वॊत्थाय ब्राह्मणः सावधानॊ भूत्वॆष्ट-दॆवता-मंत्र-ध्यानॆनात्मानम्̣ध्यानॆनात्मानं राक्षसाद् उद्गूर्ण-लगुडॆन चौराद् गॊ-युगम्̣युगं ररक्ष।<br>

अतॊ हम्̣अतॊऽहं ब्रवीमि-शत्रवॊ पिशत्रवॊऽपि हितार्थैवहितायैव (१९०) इति।<br>

अथ तस्य वचनम् अवधार्यारिमर्दनः पुनर् अपि प्राकारकर्णम् अप्ड़्च्छत्अपृच्छत्-कथय, किम् अत्र मंयतॆमन्यतॆ भवान्?<br>

सॊ ब्रवीत्सॊऽब्रवीत्-दॆव! अवध्य ऎवायम्एवायम्, यतॊ रक्षितॆनानॆन कदाचित् परस्पर-प्रीत्या कालः सुखॆन गच्छति। उक्तम्̣उक्तं च-<br>

त ऎवएव निधनम्̣निधनं यांति वल्मीकॊदर-सर्पवत्॥पञ्च_३.१९१॥<br>

अरिमर्दनॊ ब्रवीत्अरिमर्दनॊऽब्रवीत्-कथम् ऎतत्एतत्?<br>