नारदपुराणम्- उत्तरार्धः/अध्यायः १२
वसिष्ट उवाच ।।
व्याहृते शोभने वाक्ये मोहिन्या नृपतिस्तदा ।।
उन्मील्य नेत्रे राजेंद्र शतपत्रनिभे तथा ।। १२-१ ।।
सगद्गदमुवाचेदं मुग्धो मोहिनिदर्शनात् ।।.
मया बाले सुबहुशः पूर्णचंद्रनिभाननाः ।। १२-२ ।।
दृष्टास्तथानुभूताश्च नेदृग्दृष्टं वपुः क्वचित् ।।
यादृशं त्वं धारयसे रूपं लोकविमोहनम् ।। १२-३ ।।
सोऽहं दर्शनमात्रेण त्वदीयेन वरानने ।।
मनोभवशरैर्विद्धः पतितः सहसा क्षितौ ।।
अजल्पितवचो देवि मोहितस्तव तेजसा ।। १२-४ ।।
कुरु प्रसादं करभोरु मह्यं दास्यामि सर्वं तव चित्तसंस्थम् ।।
नादेयमस्तीह जगत्त्रयेऽपि तवानुरागेण निबद्धचेतसः ।। १२-५ ।।
इमां धरां भूधरभूषितांगीं समुद्रवस्त्रां शशिसूर्यनेत्राम् ।।
घनस्तनीं व्योमसुबद्धदेहां निष्काननां सुंदरि वामशीलाम् ।। १२-६ ।।
पातालगुह्यां बहुवृक्षरोम्णीं सप्ताधरां सुभ्रु तवास्मि दाता ।।
सकोशबद्धां गजवाजिपूर्णां समन्त्रिहृद्यां नगरैः समेताम् ।। १२-७ ।।
आत्मानमपि दास्यामि तवा चार्वंगि संगमे ।।
किं पुनर्द्धनरत्नादि प्रसीद मम मोहिनि ।। १२-८ ।।
नृपस्य वचनं श्रुत्वा मोहिनी मधुराक्षरम् ।।
समुवाच स्मितं कृत्वा तमुत्थाप्य नृपं तदा ।। १२-९ ।।
न धरां भूधरोपेतां वरये वसुधाधिप ।।
यद्विदिष्याम्यहं काले तत्कार्यमविशंकया ।। १२-१० ।।
भजिष्यामि न संदेहः कुरुष्व समयं मम ।।
राजोवाच ।।
येन संतुष्यसे देवि समयं तं करोम्यहम् ।। १२-११ ।।
दशावस्थां गतो देहो मम त्वत्संगमं विना ।। १२-१२ ।।
मोहिन्युवाच ।।
दीयतां दक्षिणो हस्तो बहुधर्मकरस्तव ।।
येन मे प्रत्ययो राजन् वचने तावके भवेत् ।। १२-१३ ।।
राजा त्वं धर्मशीलोऽसि सत्यकीर्तिर्जगत्त्रये ।।
न वक्तास्यनृतं काले मार्गाऽयं लौकिकः कृतः ।। १२-१४ ।।
एवं ब्रवाणां राजेंद्रो मोहिनीं हृच्छयातुरः ।।
अब्रवीन्नृपतिस्तां तु सुप्रसन्नमना नृप ।। १२-१५ ।।
जन्मप्रभृति वामोरु नानृतं भाषितं मया ।।
स्वैरेष्वपि विहारेषु कदापि वरवाणिंनि ।। १२-१६ ।।
अथवा व्याहृतैर्वाक्यैः किमेभिः प्रत्ययाक्षरैः ।।
दतो ह्येष मया हस्तो दक्षिणः पुण्यलांछनः ।। १२-१७ ।।
यन्मया सुकृतं किंचित्कृतमाजन्म सुन्दरि ।।
तत्सर्वं तव वामोरु यदि कुर्यान्न ते वचः ।। १२-१८ ।।
अन्तरे ह्येष दत्तो मे धर्मो भार्या भवांगने ।।
तव रूपेण मे क्षोभः सहसा प्रत्युपस्थितः ।। १२-१९ ।।
ऋतध्वजसुतश्चाहं नाम्ना रुक्मां गदो नृपः ।।
इक्ष्वाकुवशसंभूतः सुतो धर्मांगदो मम ।। १२-२० ।।
मृगव्याजेन गहनं प्रविष्टश्चारुलोचने ।।
ततो दृष्टो वने हृद्यो वामदेवाश्रमो मया ।। १२-२१ ।।
मुनिना जल्पितं तत्र किंचित्तेन विसर्जितः ।।
आरुह्य वाहनश्रेष्ठंमन्दरं द्रष्टुमागतः ।। १२-२२ ।।
भ्रममाणो गिरिवरं कुतूहलमनास्तदा ।।
प्राप्तं मच्छ्रवणे गीतं तव वक्त्रविनिर्गतम् ।। १२-२३ ।।
तेन गीतेन चाकृष्टस्त्वत्समीपमुपागतः ।।
दृष्टेः पथमनुप्राप्ता मम त्वं चारुलोचने ।। १२-२४ ।।
ततोऽहं मूर्च्छितो देवि विसंज्ञः पतितः क्षितौ ।।
सांप्रतं चेतनायुक्तस्तव वाक्यामृतेन हि ।। १२-२५ ।।
पुनर्जातमिवात्मानं मन्येऽहं लोकमोहिनि ।।
प्रत्युत्तरप्रदानेन प्रसादं कर्त्तुमर्हसि ।। १२-२६ ।।
नृपेणैव समुद्दिष्टा मोहिन्याहोत्तरं वचः ।।
अहं ब्रह्मभवा राजंस्त्वदर्थं समुपागता ।। १२-२७ ।।
श्रुत्वा कीर्ति स्मरोपेता मंदरं कनकाचलम् ।।
परित्यज्य सुरान्सर्वान्विश्वंभरपुरोगमान् ।। १२-२८ ।।
समाहितमनास्त्वत्र तपस्यानिरता स्थिता ।।
संपूजयंती देवेशं गीतदानेन शंकरम् ।। १२-२९ ।।
गीतदानमहं मन्ये सुराणामतिवल्लभम् ।।
सर्वदानाधिकं भूप ह्यनंतगतिदायकम् ।। १२-३० ।।
येन तुष्टः पशुपतिः सद्यः प्रत्युपकारकः ।।
ईप्सितोऽयं मया प्राप्तो भवानवनिपालकः ।। १२-३१ ।।
अभिप्रीतोऽसि मे राजन्नभिप्रीता ह्यहं तव ।। १२-३२ ।।
तमेवं मुक्त्वा द्विजराजवक्त्रा करं गृहीत्वा नृपतेस्तु वेगात् ।।
उत्थापयामास धराशयानमिंद्रस्य यष्टीमिव मोहिनी सा ।। १२-३३ ।।
इति श्रीबृहन्नारदीयपुराणोत्तरभागे समयकरणं नाम द्वादशोऽध्यायः ।। १२ ।।