नारदपुराणम्- उत्तरार्धः/अध्यायः २७
| ← अध्यायः २६ | नारदपुराणम् - उत्तरार्धः अध्यायः २७ वेदव्यासः |
अध्यायः २८ → |
वसिष्ठ उवाच ।।
तत्पितुर्वचनं श्रुत्वा पुत्रो धर्मांगदस्तदा ।।
आहूय जननीं शीघ्रं नाम्ना संध्यावलीं शुभाम् ।। २७-१ ।।
सूर्यायुत समप्रख्यां तेजसा रुचिरस्तनाम् ।।
पालयंतीं धरां सर्वां पादविन्यासविक्रमैः ।। २७-२ ।।
पुत्रस्य वचनात्प्राप्ता तत्क्षणं नृपसन्निधौ ।।
श्राविता मोहिनी वाक्यं पितुर्वाक्यं तथैव च ।। २७-३ ।।
उभयोः संविदं कृत्वा परिसांत्वय्य मोहिनीम् ।।
भोजनाय स्थितामेनां नृपस्य हरिवासरे ।। २७-४ ।।
यथा नो च्यवते सत्याद्यथा भुंक्ते न मे पिता ।।
तथा विधीयतामेवं कुशलं चोभयोर्भवेत् ।। २७-५ ।।
तत्पुत्रवचनं श्रुत्वा देवी संध्यावली नृप ।।
मोहिनीं श्लक्ष्णया वाचा प्राह ब्रह्मसुता तदा ।। २७-६ ।।
माग्रहं कुरु वामोरु कथंचिदपि भूपतिः ।।
नास्वादयति पापान्न संप्राप्ते हरिवासरे ।। २७-७ ।।
अनुवर्तय राजान गुरुरेष सनातनः ।।
सदा भवति या नारी भर्तुर्वचनकारिणी ।। २७-८ ।।
तस्याः स्युरक्षयया लोकाः सावित्र्यास्तु यथामलाः ।।
यद्यनेन पुरा देवि तव दत्तः करो गिरौ ।। २७-९ ।।
कामार्तेन विमूढेन तन्न योऽग्यं विचिंतितम् ।।
यद्देयं तद्ददात्येष ह्यदेयं प्रार्थयस्व मा ।। २७-१० ।।
विपत्तिरपि भद्रैव सन्मार्गे संस्थितस्य तु ।।
न भुक्तं येन सुभगे शैशवेऽपि हरेर्दिने ।। २७-११ ।।
स कथं भोक्ष्यते पुण्ये माधवस्य दिनेऽधुना ।।
कामं वरय वामोरुवरमन्यं सुदुर्लभम् ।। २७-१२ ।।
तं ददात्येव भूपालो निवृत्ता भव भोजने ।।
मन्यसे यदि मां देवि धर्मांगदविरोहिणीम् ।। २७-१३ ।।
अस्मज्जीवितसंयुक्तं राज्यं वरय सुव्रते ।।
सप्तद्वीपसमेतं हि ससरिद्वनपर्वतम् ।। २७-१४ ।।
कनिष्ठाया वरिष्ठाहं करिष्ये पादवंदनम् ।।
भर्तुरर्थे विशालाक्षि प्रसीद तनुमध्यमे ।। २७-१५ ।।
वाचा शपथदोषैस्तु संनिरुध्य पतिं हि या ।।
अकार्यं कारयेत्पापा सा नारी निरये वसेत् ।। २७-१६ ।।
सा च्युता नरकाद्धोरात्सप्तजन्मानि पंच च ।।
सूकरीं योनिमाप्नोति चांडालीं च ततः परम् ।। २७-१७ ।।
एवं ज्ञात्वा मया देवि विक्रियां पापसंभवाम् ।।
निवारितासि वामोरु सखीभावेन सुंदरि ।। २७-१८ ।।
विपक्षस्यापि सद्बुद्धिर्दातव्या धर्ममिच्छता ।।
किं पुनः सखिसंस्थायास्तव पद्मनिभानने । २७-१९ ।।
संध्या वलीवचः श्रुत्वा मोहिनी मोहकारिणी ।।
उवाच कनकाभां तां भर्तुर्ज्येष्ठां प्रियां तदा ।। २७-२० ।।
माननीयासि मे सुभ्रु करोमि वचनं तव ।।
विद्वद्भिर्मुनिभिर्य्यत्तु गीयते नारदादिभिः ।। २७-२१ ।।
यदि तन्नाचरेद्राजा भोजनं हरिवासरे ।।
क्रियतामपरं देवि मरणादधिकं तव ।। २७-२२ ।।
ममापि दुःखदंह्येतद्दैवाज्जल्पाम्यहं शुभे ।।
कस्येष्टमात्महननं कस्येष्टं विषभक्षणम् ।। २७-२३ ।।
पतनं वा गिरेर्मूर्ध्रः क्रीडा वापि बिलेशयैः ।।
व्याघ्रसिंहाभिगमनं समुद्रतरणं तथा ।। २७-२४ ।।
दरुक्तानृतवाक्यं वा परदाराभिमर्शनम् ।।
अपथ्यभक्षणं लोके तथाभक्ष्यस्य भक्षणम् ।। २७-२५ ।।
मृगाटनमथाक्षैर्वा क्रीडनं साहसं तथा ।।
छेदनं तृणकाष्ठानां लोष्टानामवमर्द्दनम् ।। २७-२६ ।।
हिंसनं सूक्ष्मदेवानां जलपावकखेलनम् ।।
दैवाविष्टो वरारोहे नरः सर्वं करोति वै ।। २७-२७ ।।
त्रिवर्गविच्युतं घोरं यशोदेहहरं क्षितौ ।।
नरकार्हो नरो देवि करोत्यशुभकर्म तत् ।। २७-२८ ।।
साहं पापा दुराचारा वक्तुकामा सुनिर्घृणम् ।।
यादृशेन हि भावेन योनौ शुक्रं समुत्सृजेत् ।। २७-२९ ।।
तादृशेन हि भावेन संतानं संभवेदिति ।।
साहं विवादभावेन राज्ञो रुक्मांगदस्य हि ।। २७-३० ।।
जाता जलजजातेन स्त्रीरूपा वरवर्णिनी ।।
दुष्टभावा तथा जाता कर्त्री दुष्टं नृपस्य तु ।। २७-३१ ।।
न लग्नं न ग्रहा देवि न होरा पुण्यदर्शिनी ।।
तत्कालभावना ग्राह्या तद्भावो जायते सुतः ।। २७-३२ ।।
तेन भावेन जातस्य दाक्षिण्यं नोपपद्यते ।।
न च व्रीडा न च स्नेहो न धर्मो देवि विद्यते ।। २७-३३ ।।
जानन्नपि यथायुक्तस्तं भावमनुवर्तते ।। २७-३४ ।।
वक्ष्ये वचः प्राणहरं तवाधुना भर्तुः सलोकस्य वधूजनस्य ।।
धर्मापहं वाच्यकरं ममापि कर्तुं न शक्यं मनसापि भीरु ।। २७-३५ ।।
करोषि वाक्यं यदि मामकं हि भवेच्च कीर्तिर्महतीह लोके ।।
भर्तुर्यशः स्यात्त्रिदिवे गतिस्ते पुत्रे प्रशंसा मम धिग्विवादः ।। २७-३६ ।।
वसिष्ठ उवाच ।।
मोहिनीवचनं श्रुत्वा देवी संध्यावली विभो ।।
धैर्यमालंब्य तां तन्वीं ब्रूहि ब्रूहीत्यचोदयत् ।। २७-३७ ।।
कीदृशं वदसे वाक्यं येन दुःखं भवेन्मम ।।
भर्तुर्मे सत्यकरणे न दुःखं जायते क्वचित् ।।
आत्मनो निधने वापि पुत्रस्य निधनेऽपि वा ।।
भर्तुरर्थे प्रकुर्वंत्या राज्यनाशे न मे व्यथा ।। २७-३८ ।।
यस्या दुःखी भवेद्भर्ता भार्याया वरवार्णिनी ।।
समृद्धायाः सपापायास्तस्याः प्रोक्ता ह्यधोगतिः ।। २७-३९ ।।
सा याति नरकं पापा पूयाख्यं युगसप्ततिम् ।।
ततश्छुछुन्दरी स्याच्च सप्त जन्मानि भारते ।। २७-४० ।।
ततः काकी ततः श्याली गोधा गोत्वेन शुद्ध्यति ।।
भर्तुरर्थे तु या वित्तें विद्यमानं न यच्छति ।। २७-४१ ।।
जीवितं वा वरारोहे विष्ठायां सा भवेत्क्रिमिः ।।
क्रिमियोनिविनिर्मुक्ता काष्ठीला जायते शुभे ।। २७-४२ ।।
मम कौमारभावे तु मत्पितुः काष्ठपाटकः ।।
अग्निप्रज्वालनाथ हि काष्ठं पाटयते चिरम् ।। २७-४३ ।।
सखीभिः सहिता चाहं क्रीडासंसक्तमानसा ।।
काष्ठं पाटयतस्तस्य समीपमगमं तदा ।। २७-४४ ।।
तत्र दृष्टा मया सुभ्रु काष्ठीला दारुनिर्गता ।।
नवनीतनिभं देहं बिभ्राणा चांजनत्विषम् ।। २७-४५ ।।
कनिष्ठिकांगुलिसमा स्थौल्ये ह्यंगुलिमानिका ।।
तां दृष्ट्वा पतितां भूमौ हंतुं ध्वांक्षः समागतः ।। २७-४६ ।।
यावद्गृह्णाति वक्त्रेण काष्ठीलां क्षुधितः स तु ।।
तावन्निवारितः सद्यो मया लोष्टेन तत्क्षणात् ।। २७-४७ ।।
सा मुक्ता ताडितेनेत्थं वायसेन वरानने ।।
सक्षता तुंडसंस्पृष्टा न च शक्ता पलायितुम् ।। २७-४८ ।।
ततः सा वेपमाना तु प्राणत्यागमुपागमत् ।।
सिक्ता किंचिज्जलैनैव ततः स्वास्थ्यमुपागता ।। २७-४९ ।।
तततः सा मानुषीवाचा मामाह वरवर्णिनी ।।
संध्यावलीति संबोध्य सखीमध्यसमास्थिताम् ।। २७-५० ।।
सुमंतुनाम्नो हि मुनेः सर्वज्ञस्य सुताऽभवम् ।।
पूर्वजन्मनि पत्नी च कौंडिन्यस्य शुभानने ।। २७-५१ ।।
न्यवसं कान्यकुब्जे तु सुसमृद्धा सुदर्पिता ।।
जनन्या बंधुवर्गस्य पितुरिष्टतमा ह्यहम् ।। २७-५२ ।।
पित्रा दत्ता ततश्चाहं कौंडिन्याय महात्मने ।।
कुलीनाय सरूपाय स्त्रीसंगरहिताय च ।। २७-५३ ।।
शयनीयादिकं दत्तं यौतुकं जनकेन मे ।।
श्वशुरेणापि मे दत्तं सुवर्णस्यायुतं पुरा ।। २७-५४ ।।
पितृश्वशूरवित्ताभ्यां परिपूर्णाभवं तदा ।।
गोमहिष्यादिसंयुक्ता धनधान्यसमन्विता ।। २७-५५ ।।
इष्टा श्वशुरयोश्वाहं सौशीन्येन जनस्य च ।।
कालेन पंचतां प्राप्तः श्वशुरो वेदतत्त्ववित् ।। २७-५६ ।।
तं मृतं पतिमादाय श्वश्रूरग्निं विवेश सा ।।
ततो भर्तांजलिं दत्वा पित्रोः श्राद्धमथाकरोत् ।। २७-५७ ।।
गते मासद्वये देवि भर्ता मे राजमंदिरम् ।।
गतः कौतुकभावेनहृच्छयेन प्रपीडितः ।। २७-५८ ।।
तत्र वेश्याः सुरूपाढ्या यौवनेन समन्विताः ।।
प्रविशत्यां नृपगृहे दृष्टास्तेन द्विजन्मना ।। २७-५९ ।।
तासां मध्यात्तु द्वे गृह्यवित्तदानेन भूरिणा ।।
स्वगृहे धारयामास क्रीडार्थं दुर्मतिः पतिः ।। २७-६० ।।
ताभ्यां वित्तमशेषं तु क्षयं नीतं निषेवणात् । वर्षत्रये गते देवि निस्वो जातः पतिर्मम ।। २७-६१ ।।
ततो मां प्रार्थयामास देहि मेऽङ्गविभूषणम् ।।
तन्मया नहि दत्तं तु भर्त्रे व्यसनिने तदा ।। २७-६२ ।।
सुभगे सर्वमादाय गताहं मंदिरं पितुः ।।
ततः पितृगृहे वित्तं भृत्यादिकमशेषतः ।। २७-६३ ।।
विक्रीय दत्तं वैश्याभ्यां तच्चापि क्षयमागतम् ।।
क्षेत्रधान्यादिकं यच्च सभांडं सपरिच्छदम् ।। २७-६४ ।।
स्वल्पमूल्येन विक्रीयगतो नदनदीपतिम् ।।
नावमारुह्य मे भर्ता विवेशांतर्महोदधेः ।। २७-६५ ।।
स गतो दूरमध्वानं पश्यमानोऽद्भुतानि च ।।
शुभे समुद्रजातानि जीवचेष्ठांकितानि च ।। २७-६६ ।।
प्रभंजनवशं प्राप्ता सा नौका शतयोजनम् ।।
गता विशीर्णतां तत्र मृतास्ते नावमाश्रिताः ।। २७-६७ ।।
मत्पतिर्दैवयोगेन दीर्घ काष्ठं समाश्रितः ।।
वायुना नीयमानोऽसौ प्राचीनेन स्वकर्मणा ।। २७-६८ ।।
आससादाचलं देवि रत्नश्रृंगविभूषितम् ।।
बहुनिर्झरणोपेतं बहुपक्षिसमन्वितम् ।। २७-६९ ।।
बहुवृक्षैः समाकीर्णं नानापुष्पफलोपगैः ।।
उल्लिखंतं हि शिखरैः खमध्यं स्वात्मनस्त्रिभिः ।। २७-७० ।।
तं दृष्ट्वा पर्वतं दिव्यं त्यक्त्वा नौकाष्ठमद्भुतम् ।।
आरुरोह मुदायुक्तो वित्ताकांक्षी सुलोचने ।। २७-७१ ।।
विशश्राम मुहूर्तं तु क्षुत्पिपासासमन्वितः ।।
तत उत्थाय भक्ष्यार्थं वृक्षांस्तत्र व्यलोकयत् ।। २७-७२ ।।
सुपक्वास्तत्र मृद्वीका दृष्ट्वा भुक्त्वा मुदान्वितः ।।
शांतिं प्राप्तस्ततोऽपश्यत्सालमेकं सुनिर्मलम् ।। २७-७३ ।।
घनच्छायं मेघनिभं पंचाशत्पुरुषोच्छ्रयम् ।।
तस्याधस्तात्स सुष्वाप स्वोत्तरीयं प्रसार्य च ।। २७-७४ ।।
मोहिन्या निद्रया चैव संप्रघूर्णितलोचनः ।।
तावत्सुप्तोऽतिखिन्नोऽसौ यावत्सूर्योऽस्ततां गतः ।। २७-७५ ।।
सूर्येऽस्तं समनुप्राप्ते समायाते निशामुखे ।।
अभ्यगाद्राक्षसो घोरो गर्जमानो यथा घनः ।। २७-७६ ।।
अंकेनादाय तन्वंगीं सीतामिव दशाननः ।।
शुभां काशीपतेः पुत्रीं नाम्ना रत्नावलीं शुभाम् ।। २७-७७ ।।
अधौतपादां सुश्रोणीं सौम्यदिक्छीर्षशायिनीम् ।।
पतिकामा कुमारी सा नाविंदत्सदृशं पतिम् ।। २७-७८ ।।
सर्वयोषिद्वरा बाला रुदती निद्रयाकुला ।।
पिता तस्याः प्रदाने तु चिंताविष्टो ह्यहर्न्निशम् ।। २७-७९ ।।
दीपच्छायाश्रिते तन्वि शयने सा व्यवस्थिता ।।
अटमानेन पापेन दृष्टा सा रूपशालिनी ।। २७-८० ।।
दीपरत्नैः सुखचिते धारयंती च कंकणे ।।
उभयोर्दश रत्नानि निष्के च दशपंच च ।। २७-८१ ।।
सीमंते सप्त रत्नानि केयूरेऽष्टौ च पंच च ।।
एवं रत्नाचितां बालां शातकुम्भसमप्रभाम् ।। २७-८२ ।।
जहार राजभवनात्तां तदा चारुहासिनीम् ।।
वायुमार्गं समाश्रित्य क्षणात्प्राप्तः स्वमालयम् ।। २७-८३ ।।
तं पर्वतं स यत्रास्ते पतिर्मेशालमाश्रितः ।।
तत्र तस्य गुहां दृष्ट्वा सुवर्णसदृशप्रभाम् ।। २७-८४ ।।
तद्भयस्यासहा तत्र प्रविवेशास्य पश्यतः ।।
अनेकैर्मणिविन्यासैः संयुक्तां चित्रमंदिराम् ।। २७-८५ ।।
नानाद्रव्यसमाकीर्णां शयनासनसंयुताम् ।।
भोजनैः पानपात्रैश्च भक्ष्यभोज्यैरनेकधा ।। २७-८६ ।।
प्रविश्य तत्र शय्यायां मुमोचोत्पललोचनाम् ।।
रुदतीमतिसंत्रस्तां पीनश्रोणिपयोधराम् ।। २७-८७ ।।
तस्यास्तु रुदितं श्रुत्वा तस्य भार्या हि राक्षसी ।।
आजगाम त्वरायुक्ता यत्रासौ राक्षसः स्थितः ।। २७-८८ ।।
तां दृष्ट्वा चारुसर्वांगीं तप्तकांचनसप्रभाम् ।।
पप्रच्छ निजभर्तारं क्रुद्धा निर्भर्त्सती सती ।। २७-८९ ।।
किमर्थमाहृता चेयं जीवंत्यां मयि निर्घृणं ।।
अन्यां समीहसे भार्यां नाहं भार्यां भवामि ते ।। २७-९० ।।
एवं ब्रुवाणां तां भर्ता राक्षसीमसितेक्षणाम् ।।
उवाच राक्षसो हर्षात्स्वां प्रियां चारुलोचनाम् ।। २७-९१ ।।
त्वदर्थमाहृतं भक्ष्यं मया कोश्याः शुभानने ।।
दैवोपपादितं द्वारि द्वितीयं मम तिष्ठति ।। २७-९२ ।।
शालवृक्षाश्रितः शेते विप्रश्चैको वरानने ।।
तमानय त्वरायुक्ता येनाहं भक्ष्यमाचरे ।। २७-९३ ।।
राक्षसस्य वचः श्रुत्वा कुमारी साब्रवीदिदम् ।।
मिथ्या राक्षसि भर्ता ते भाषते त्वद्भयादयम् ।। २७-९४ ।।
ज्ञात्वा त्वां जरयोपेतां विरूपामतिजिह्यगाम् ।।
सुप्तां पितृगृहे रात्रौ मां समासाद्य कामतः ।। २७-९५ ।।
अनूढां रुदतीं भद्रे भार्यार्थं समुपानयत् ।।
इतीरितमुपाकर्ण्य वचनं राजकन्यया ।। २७-९६ ।।
क्रोधयुक्तातिमात्रं वै बभूव क्षिपती वचः ।।
तस्याश्च रूपमालोक्य सत्यमेवावधारयत् ।। २७-९७ ।।
चिंतयामास चाप्येवं भार्यार्थे ह्याहृतेति च ।।
अवश्यं मूर्घ्निं कीलं मे रोषयिष्यति राक्षसः ।। २७-९८ ।।
मास्म सीमंतिनी काचिद्भेवत्सा भुवनत्रये ।।
या सापत्न्येन दुःखेन पीड्यमाना हि जीवति ।। २७-९९ ।।
सर्वेषामेव दुःखानां महच्चेदं न संशयः ।।
सामान्यद्रव्यभोगादि निष्ठा चैवापरा भवेत् ।। २७-१०० ।।
एवं सा बहु संचिंत्य भर्तारं वाक्यमब्रवीत् ।।
मदीया मम भक्ष्यार्थँ त्वयानीता सुलोचना ।। २७-१०१ ।।
तं विप्रमानयिष्यामि भक्ष्यार्थं तव सुव्रत ।।
ततः स राक्षसः प्राह गच्छगच्छेति सत्वरम् ।। २७-१०२ ।।
सृक्किणी स्रवतेऽत्यर्थं तस्य भक्षणकाम्यया ।।
ततः सा राक्षसी घोरा श्रुत्वा पतिसमीरितम् ।। २७-१०३ ।।
निर्जगाम दुरंताशा ददर्श द्विजसत्तमम् ।।
रूपयौवनसंयुक्तं विद्यारत्नविभूषितम् ।। २७-१०४ ।।
तं दृष्ट्वा मायया भूत्वा सुंदरी षोडशाब्दिका ।।
हृच्छयेन समाविष्टा तदंतिकमुपागमत् ।। २७-१०५ ।।
अब्रवीत्सा पृथुश्रोणी तं विप्रं प्रीतिसंयुता ।।
कस्त्वं कस्मादिहायतः किमर्थमिह तिष्ठसि ।। २७-१०६ ।।
पृच्छामि पतिकामाहं राक्षसी हृच्छयातुरा ।।
स्वभर्त्राहं परित्यक्ता त्वां पतिं कर्तुमागता ।। २७-१०७ ।।
तच्छ्रुत्वा वचनं तस्या भर्ता मे भयसंयुतः ।।
उवाच वचनं प्राज्ञो धैर्यमालंब्य तां शुभे ।। २७-१०८ ।।
रक्षोमानुषसंयोगः कथं राक्षसि संभवेत् ।।
मानुषास्तु स्मृता भक्ष्या राक्षसानां न संशयः ।। २७-१०९ ।।
तच्छ्रुत्वा वचनं सा तु पुनस्तं प्राह सादरम् ।।
असंभाव्यं च जगति संभवेद्दैवयोगतः ।। २७-११० ।।
पुराणे श्रूयते ह्येतद्भविष्यं भारते स्थितम् ।।
हिडंबा राक्षसी विप्र भीमभार्या भविष्यति ।। २७-१११ ।।
मानुषोत्पादितः पुत्रो भविष्यति घटोत्कचः ।।
अवध्यः सर्वशस्त्राणां शक्त्या मृत्युमवाप्स्यति ।। २७-११२ ।।
तस्माद्विषादं मा विप्रकुरु त्वं दैवयोगतः ।।
भार्या तवाहं संजाता दव हि बलवत्तरम् ।। २७-११३ ।।
मर्त्यलोकं गते शक्त्रे वैरोचनिनिरीक्षणे ।।
तदंतरं समासाद्य भर्ता मे घोरराक्षसः ।। २७-११४ ।।
तद्गृहाच्छक्तिमहरद्दीप्तामग्रिशिखामिव ।।
सेयं समाश्रिता चात्र शालवृक्षे तु वासवी ।। २७-११५ ।।
अहत्वैकं द्विजश्रेष्ठ नगच्छति पुरंदरम् ।।
यद्वधाय प्रक्षिपेत्तां सोऽमरोऽपि विनश्यति ।। २७-११६ ।।
साहमारुह्य शालाग्रं शक्तिमानीय भास्वराम् ।।
त्वत्करे संप्रदास्यामि भर्तुर्निधनकाम्यया ।। २७-११७ ।।
यदि त्वमनया शक्त्या न हिंससि निशाचरम् ।।
खादयिष्यति दुर्मेधास्त्वां च मां च न सशयः ।। २७-११८ ।।
तव शत्रुर्महानेष ममापि च परंतप ।।
येनाहृता कुमारीह भार्यार्थं मंदबुद्धिना ।। २७-११९ ।।
सपत्नभावो जनितो मम भर्त्रा दुरात्मना ।।
व्यापादितेऽस्मिन्नुभयोः क्रीडनं संभविष्यति ।। २७-१२० ।।
यद्यन्यथा वदेर्वाक्यं त्वामहं रतिवर्द्धन ।।
तदात्मकगृतपुण्यस्य न भवेयं हि भागिनी ।। २७-१२१ ।।
या गतिर्ब्रह्महत्यायां कुत्सिता प्राप्यते नरैः ।।
तां गतिं हि प्रपद्येऽहं यद्येतदनृतं भवेत् ।। २७-१२२ ।।
मद्यं हि पिबतो ब्रह्मन् ब्राह्मणस्य दुरात्मनः ।।
या गतिर्विहिता घोरा तां गतिं प्राप्नुयाम्यहम् ।। २७-१२३ ।।
गुरुदारप्रसक्तस्य जतोः पापनिषेविणः ।।
या गतिस्तां द्विजश्रेष्ठ मिथ्या प्रोच्य समाप्नुयाम् ।। २७-१२४ ।।
स्वर्णन्यासापहरणे मेदिनीहरणे च या ।।
आत्मनो हनने या हि विहिता मुनिभिर्द्विज ।। २७-१२५ ।।
गतिस्तामनुगच्छामि यद्येतदनृतं वदे ।।
पंचम्यां च तथाष्टम्यां यत्पापं मांसभक्षणे ।। २७-१२६ ।।
स्त्रीसंगमे तरुच्छेदे यत्पापं शशिनः क्षये ।।
यदुच्छिष्टे घृतं भोक्तुर्मैथुनेन दिवा च यत् ।। २७-१२७ ।।
वैश्वदेवमकर्तुश्च गृहिणो हि द्विजस्य यत् ।।
भिक्षामदातुर्भिक्षुभ्यो विधवाया द्विभोजनात् ।। २७-१२८ ।।
तैलं भोक्तुश्च संक्रांतौ गोभिस्तीर्थं च गच्छतः ।।
तथा मृदमनुद्धृत्य स्नातुः परजलाशये ।। २७-१२९ ।।
निषिद्धवृक्षजनितं दंतकाष्ठं च खादतः ।।
गामसेवयतो बद्ध्वा पाखंडपथगामिनः ।। २७-१३० ।।
पितृदेवार्चनं कर्तुः काष्ठग्रावस्थितस्य यत् ।।
गोहीनां महिषीं धर्तुर्भिन्नकांस्ये च भुंजतः ।। २७-१३१ ।।
अधौतभिन्नपारक्यवस्त्रसंवीतकर्मिणः ।।
नग्रस्त्रीप्रेक्षणं कर्तुरभक्ष्यस्य च भोजिनः ।। २७-१३२ ।।
कथायां श्रीहरेर्विघ्नं कर्तुर्यत्पातकं द्विज ।।
तेन पापेन लिप्येऽहं यदि वच्मि तवानृतम् ।। २७-१३३ ।।
उक्तान्येतानि पापानि यान्यनुक्तान्यपि द्विज ।।
सर्वेषां भागिनी चाहं यद्येतदनृतं वदे ।। २७-१३४ ।।
एवं संबोधितो देवि भर्ता मे पापया तया ।।
तथेति निश्चयं चक्रे भवितव्येन मोहितः ।। २७-१३५ ।।
निर्द्रव्यो व्ययसनासक्तो मद्वाक्यकलुषीकृतः ।।
उवाच राक्षसीं वाक्यं सर्वंसिद्धिप्रदायकम् ।। २७-१३६ ।।
शीघ्रमानय तां शक्तिं करोमि वचनं तव ।।
सर्वमेतत्प्रदेयं हि त्वया मे राक्षसे हते ।। २७-१३७ ।।
द्रव्याशया प्रविष्टोऽहं सागरं तिमिसंकुलम् ।।
तच्छ्रुत्वा राक्षसी शक्तिं समानीय नगस्थिताम् ।। २७-१३८ ।।
ददौ मद्भर्तृसिद्ध्यर्थं विमुंचंतीं महार्चिषम् ।।
एतस्मिन्नेव काले तु राक्षसः काममोहितः ।। २७-१३९ ।।
गमनायोद्यतः कन्यां सा भीता वाक्यमब्रवीत् ।।
कुमारीसेवने रक्षो महापापं विधीयते ।। २७-१४० ।।
छलेनाहं हृता काश्याः सुप्ता पितृगृहात्वया ।।
तव दोषो न चेहास्ति भवितव्यं ममेदृशम् ।। २७-१४१ ।।
गुहामध्यगतायास्तुको मे त्राता भविष्यति ।।
विधियोगाद्भवेद्भर्ता विधियोगाद्भवेत्प्रिया ।। २७-१४२ ।।
भवेद्विधिवशाद्विद्या गृहं सौख्यं धनं कुलम् ।।
विधिना प्रेर्यमाणस्तु जनः सर्वत्र गच्छति ।। २७-१४३ ।।
अवश्यं भविता भर्ता त्वमेव रजनीचर ।।
विधइना विहिते मार्गे किं करिष्यति पंडितः ।। २७-१४४ ।।
तस्मादानयत विप्रं शालवृक्षाश्रित त्विह ।।
घृतं जलं कुशानग्निं विवाहं विधिना कुरु ।। २७-१४५ ।।
विनापि दर्भतोयाग्नीन्न्यथोक्तविधिमतरा ।।
ब्राह्मणस्यैव वाक्येन विवाहः सफलो भवेत् ।। २७-१४६ ।।
न हतो यदि विप्रस्तु भार्यया तव राक्षस ।।
वृत्ते होमस्य कार्ये तु तं भवान् भक्षयिष्यति ।। २७-१४७ ।।
एवमुक्ते तु वचने तया वै राजकन्यया ।।
विश्वस्तमानसो दर्पान्निर्जगाम स राक्षसः ।। २७-१४८ ।।
सत्वरं हृच्छयाविष्टस्तमानेतुं बहिः स्थितः ।। २७-१४९ ।।
तस्य निर्गच्छतो देवि क्षुतमासीत्स्वयं किल ।।
सव्यं चाप्यस्फुरन्नेत्रं स्ववस्त्रं स्खलितं तथा ।। २७-१५० ।।
अनाहृत्य तु तत्सर्वं निर्गतोऽसौ दरीमुखात् ।।
बिभ्राणां मानुषं रूपं स्वामपश्यन्नितंबिनीम् ।। २७-१५१ ।।
घटयंतीं तु संबंधं भार्याभर्तृसमुद्भवम् ।।
परित्यजामि त्वां पापं राक्षसं क्रूरकर्मिणम् ।। २७-१५२ ।।
मानुषीप्रमदासक्तं मच्छरीरस्य दूषकम् ।।
तच्छ्रुत्वा दारुणं वाक्यं भार्यया समुदीरितम् ।।
ईर्ष्याकोपसमायुक्तस्त्वभ्यधावन्निशाचरः ।। २७-१५३ ।।
उत्क्षिप्य बाहू प्रविदार्य वक्त्रं संप्रस्थितो भक्षयितुं स चोभौ ।।
कालेन वेगात्पवनो यथैव समुच्चरन्वाक्यमनर्थयुक्तम् ।। २७-१५४ ।।
इति श्रीबृहन्नारदीयपुराणोत्तरभागे मोहिनीचरिते काष्ठीलोपाख्यानं नाम सप्तविंशोऽध्यायः ।। २७ ।।